Keiharde spiegel

‘Het gaat best goed met de jongens, we genieten nu eigenlijk wel !’

‘Mooi! Dat moet je ook opschrijven he?’

Natuurlijk, hij heeft gelijk. Wel veel saaier, en heel snel zum kotzen, die loftrompet op je kroost, singing pubers praises. Maar goed, eerlijkheid geldt ook voor de mooie zaken des levens, dus hou je vast.

‘Het wordt echt beter. Makkelijker. Leuker.’ Zo, ik heb het gezegd.

Ik ben altijd blij en dankbaar geweest voor het mogen ontvangen van kleine Simon-en-Lindaatjes, ook met alle gevolgen van dien. Dat ik vooral de worstelingen, vermoeidheden en hilariteiten van het gezinsleven heb gedeeld, is hoogstwaarschijnlijk een reactie op het zoete gekir en de romantische plaatjes om mij heen, die ik slechts gedeeltelijk terugzag in onze werkelijkheid. Dat tegengeluid werd mijn enige geluid, naar het scheen. De oplettende lezer heeft natuurlijk prima tussen de regels door gezien hoe mijn hart vol is van die wonderlijke wezens die ons huis vulden met lachen, blèren, scheten, knuffelen, voetballen en alles wat jongens interessant vinden en dat dan heel luid en beweeglijk.

Tegenwoordig beweegt, spreekt en blèrt het steeds minder. Het hangt, scrolt, humt, eet (zelfstandig en heul veul), en slaapt. Dit alles is veel rustgevender, en omarmen wij daarom uitbundig. Hun sarcasme is fantastisch, en het WK, hoe omstreden ook, een geweldige bron van gesprekken, al dan niet dieper dan de dikte van grasmat. Ik kijk uit naar een toets over alle wetenswaardigheden, dat wordt knallen!

Verder zien wij een eerste hoopgevende glimp van verantwoordelijkheid, in contacten, schoolwerk en bijbaan, en het bijbehorende (nog wat wiebelige) beheer van eigen inkomsten. Steeds minder verlengstukjes van onszelf, steeds meer nieuwe personen, waar ik verwonderd naar staar: wat is hij grappig; wat fijn dat hij dat niet van mij heeft overgenomen; wat doet hij dat leuk!

Deze positieve tendens zagen we ook terug in de voorbereidingen voor het feest der feesten. Steeds minder gejank, geen woede-uitbarstingen waarbij uit wraak alle geheimen werden onthuld, meer eigen initiatief, en zelfs de deadline werd gehaald, zij het door sommigen op het nippertje. Dat dat in de bijsluiter van pakjesavond staat wist ik natuurlijk allang, dus feest compleet.

Stiekem dacht ik aan de opmerking van een vriendin over hun pakjesavond: ‘zulke lieve gedichten’. En ik wist toen al dat dat niet ons recept zou zijn. Elkaar plagen hoort erbij, vond ik ook. Totdat ik het voor mij gebrouwen epistel moest voorlezen…

Zo leuk, die uitbreiding van zijn vocabulaire. Die vaardigheid in dichten had hij niet perse hoeven erven, en hoezo heeft hij alles wat ik het afgelopen jaar heb gedeeld onthouden, al zat hij met zijn hoofd in een scherm? Dat ik niet kan omgaan met een collega, dat ik minder verdien dan hij met zijn krantenwijk, de skere tent zonder airco werd afgebrand, ja zelfs de ongewenste haargroei werd onder de loep genomen. Geen genade, een keiharde spiegel onder een lelijke tl buis die was gericht op al mijn gebreken. En om het (of mij) af te maken kwam nog een keer de gedumpte pup voorbij, met bijgevoegd een hondenworstje.

Oh nou, wat wordt het leuker…uhuh….Zo fijn dat ze zich vrij voelen om alles te zeggen…

Misschien is dat mijn grootste makke in kinderland: ze leggen bewust en onbewust al mijn zwakheden zo pijnlijk bloot.

‘En ons kun je niet wegdoen, hè mam’. Precies, dat dus 😊

Maar dan die puberkop erbij, waar alles inzit: sarcasme, trots, genieten, vertrouwdheid. I love it! Dat maakt het toch een lachspiegel!