Alles wordt nu beter

De valkuil was natuurlijk zo groot als het universum.

Al sinds ik me kan herinneren wordt alles later beter. Als ik maar klaar ben met school, als ik maar een baan heb. Een man. Een kind. En toen ik dat kind eenmaal had: als hij maar doorslaapt. Als ik maar geen baan had. En de jaren daarna het repeterend refrein: als ik maar een baan had. En: als ze maar naar school gaan.

Natuurlijk werd het altijd anders en op sommige vlakken ook beter. Meer geld, meer liefde. Steeds minder poep aan de vingers en snot aan de trui, meer uren rustig werken aan steeds meer boeken. Dankbaar en blij, zeker weten.

Toch kwam er ook altijd een onvoorzien neveneffect bij die vurig gewenste mijlpalen. Werk werd overspanning, man bleek soms toch hard werken 😉 en opvoeden is in de praktijk drie keer zo moeilijk als de opleiding, en ikzelf trouwens ook.

Dus wáárom zou ik denken dat een groter huis met een grotere tuin dé oplossing zou zijn voor álle ongemakken die het leven met een jongensgezin met zich meebrengt? Dat we éindelijk dat Ouders van nu VT Wonen EO magazine gezin zouden zijn dat we al jaren niet wilden, maar vooral niet kónden zijn? Alsof het aan het huis lag! Hoe zit het dan met al die gezinnen die in hutjes leven? Of nog erger, met z’n allen in een lekkende tent op Lesbos…??

Al deze pijnlijke overwegingen goed doordacht en verantwoord en verdedigd en goedgepraat en daar gingen we dan toch. De verwachtingen waren hooggespannen – even als de draden die bijna door onze nieuwe tuin lopen – en ik hoorde mijzelf voortdurend roepen dat het vast niet perfect zou worden maar misschien wel een beetje in die richting.

En tot op heden kan ik dat alleen maar bevestigen!

Vanaf dag één geniet ik – vooral in mijn eentje of samen met de mede-eigenaar – van het vrije uitzicht, de grote ruimtes waar je elkaar niet voortdurend voor de voeten loopt en ja, ook heel erg van de open deuren die ook zo fijn dicht kunnen. Ik geniet, ondanks de neveneffecten of misschien wel juist daardoor extra hard. Want die zijn natuurlijk ook gewoon meeverhuisd. Ze weten elkaar nog steeds akelig goed te vinden, liefst op de vierkante centimeter terwijl ze kilometers uit elkaar zouden kunnen spelen als ze zouden willen. Als ze nu van boven naar beneden schreeuwen moet dat harder en langer en irriteert dat nóg meer. Hun veel te luide stemmen galmen ook nog eens via de heerlijk witte betonnen nieuwbouw muren dwars door mijn hoofd, ja mijn hele lijf. En er zijn nóg meer plekken om pyjama´s, lego, ballen en schoenen te laten slingeren. Nog steeds luisteren ze amper en ook hier weet ik niet goed hoe ik het allemaal beter moet doen.

Maar de randvoorwaarden zijn beter.

Uithuilen is fijner in een lichter huis, een flinke ruzie bekt lekkerder op een paar meter afstand en moedeloosheid over falende opvoeding wordt verzacht door de aanblik van onze bloesemrijke fruitboompjes.

Niet alles hoeft beter te worden om toch een stap te zetten. Want zoals ik altijd zeg:

Aan elke stap kleeft een beetje modder en soms zelfs stront. Maar het brengt je wel verder.