Ik weet het niet

Ik weet niet hoeveel IS-ers in Ter Apel of Woerden zitten. Ik heb geen idee hoeveel schoten een kind heeft gehoord voordat het werd meegesleept in een levensgevaarlijk reis. Ik zou niet weten hoeveel mannen straks meisjes gaan lastig vallen en wie van hen de asielzoekers zijn. En ik weet niet hoe we ervoor kunnen zorgen dat wij een warm maar ook verstandig gastland kunnen zijn.

Ik weet niets. En dat wordt steeds confronterender want iedereen die er iets over schrijft weet meer dan ik. Komt met cijfers, historische feiten en prachtige voorspellingen. Ik heb niets. Ik heb alleen maar liefde, maar die lijkt niet alles te kunnen bedekken. Wordt naïef gevonden en dat kan ik soms nog begrijpen ook, al geloof ik er wel in.

De enigen die ook ´niets weten´ zijn de felle tegenstanders die klagen dat zij niet zijn geïnformeerd en overgeleverd zijn aan de willekeur van burgervaders. Dat dat een drogreden is, blijkt uit het wél tijdig geïnformeerde Steenbergen, waar ze vervolgens nóg harder lijken te schreeuwen dan elders. (Mijn opa Steenbergen zou zich schamen).

Ook zij weten dus wél en denken dan ook gelijk te weten hoe het níet moet. Maar hoe hard zij ook schreeuwden, het probleem is er nog steeds.

De schrijvers onder ons weten allemaal beter hoe het minder negatief moet, worden met al hun kennis boos op hen die onwetend boos zijn, en weten heel duidelijk te beargumenteren waarom we linksom of rechtsom de vluchtelingenstroom moeten indammen, afkappen of in goede banen leiden (dat laatste liefst letterlijk).

Toch lijkt al dat weten het probleem geen centimeter te verkleinen of te verzachten. Integendeel. Al die ideeën en meningen, 16.920.510 om precies te zijn, hebben ons land gespleten in meer groeperingen dan er in het midden oosten te vinden zijn. Nou ja, bijna dan. Hoe uitzichtloos dat is, kunnen we inmiddels allemaal weten.

Ik weet het niet zeker hoor, maar zou het niet helpen als we beginnen toe te geven dat we het eigenlijk allemáál niet weten? Dat geen enkele burgemeester een paar maanden geleden dacht: wat hebben we veel woningen over, en mijn budget is ook nog niet op, ik hoop dat er binnenkort heel veel gevluchte gezinnen komen? Dat geen minister weet waar al die mensen moeten wonen zonder dat de buurt er hinder van ondervindt, en zij toch zo snel mogelijk kunnen integreren?

Het is een dilemma. Misschien hadden we het kunnen zien aankomen, toen vorig jaar een stel gekken met messen gingen zwaaien. Maar het blijft een dilemma. Voor iedereen. Er is een oorlog en mensen zijn op de vlucht naar veiligheid. Dat is niet goed of fout, dat is een feit. Net als een ziekte of een ongeluk een feit kan zijn. Boos worden helpt niet, antwoorden zijn er niet. Het gaat niet weg. Het gaat er om hoe je reageert in al je hulpeloosheid.

Voor dilemma’s zijn geen makkelijke oplossingen. Spandoeken en schreeuwerige FB reacties lossen het probleem niet op, en ´Wir schaffen das´ al evenmin.

Wie durft in deze tijd kwetsbaar te zijn en te zeggen: ik weet het ook niet. En dan even stil te zijn.

In die kwetsbare stilte komen mensen dichter bij elkaar en oplossingen dichterbij. Dat weet ik dan wel weer zeker. Denk ik;)