Megamama’s en superzonen

‘Dat ze de klei door de kamer gooien in plaats van er een mooi paardje van te boetseren. Ze zijn dan niet vervelend aan het doen – ze zijn aan het onderzoeken.’

Met deze zin heeft het boek Megamama’s en superzonen van Corien Oranje en Joyce de Jongh voor mij eigenlijk zijn werk al gedaan. Het begrip voor mijn gooiende zonen is weer eens (voor de hoeveelste keer?) volledig hersteld en ik kan weer alles aan. Toch gooi ik het boekje nog niet aan de kant, maar ga het al lezend verder onderzoeken want ik ben een meisje dus ik hou van taal. En ik lees poep en pies en testosteron en een niet goed ontwikkelde prefrontale cortex en nog meer mannelijke onmogelijkheden vallen op hun plek. Hoewel natuurlijk niet elk vervelend gedrag hiermee vergoelijkt kan worden…

De schrijfsters zijn beide jongensmoeders (samen zes kinderen waaronder een jongensdrieling!) en dat is te merken aan de vele ervaringen die zij in dit boek aan ons doorgeven. Ook andere deskundigen komen kort aan het woord, gelukkig ook nog een man, een heuse musketier zelfs! Er wordt aandacht besteed aan computeractiviteiten en hoe daar mee om te gaan, heel nuttig. En wat dacht je van geloofsopvoeding aan jongens: hoe herkenbaar, die desinteresse in verhalen en beleving. Doen is het nieuwe geloven, als het aan jongens ligt, en het blijkt nog Bijbels ook.

Het is allemaal niet even baanbrekend nieuw voor een driejongetjesmoeder, maar de herkenning is zo heerlijk dat ik me er opnieuw mee laat voeden. Tussen de weetjes en leuke columns door staan kilometers tips voor kinderfeestjes, huiskamerravot-activiteiten en jongensachtige  veeltelangevakantie-uitjes in Nederland. Scheelt een hoop gegoogle, dus een mooi naslagwerk voor in de kast, nadat je de rest hebt gelezen natuurlijk.

Het gaat voornamelijk over ‘de’ zoon en ‘de’ jongen, terwijl ik in mijn huis al drie totaal verschillende exemplaren heb rondlopen. Die nuance mis ik een beetje, evenals trouwens de rauwe werkelijkheid achter het begrip voor stoeien, smijten en schelden. Geen van de moeders vindt het erg om geen dochter te hebben, en alleen het shoppen wordt gemist. De insteek lijkt te zijn: ‘een jongensgezin is echt niet zo erg als je denkt’.

De mijne zou eerder zijn: ‘Help, ik heb alleen maar jongens. Wat nu?’ Een verschil in woorden misschien, maar we blijven immers meisjes 😉 Mijn werkelijkheid is minder romantisch: ja, ik mis wél een dochter, en ja, ik vind die jongensactiviteiten niet altijd leuk ondanks armen vol begrip en nee, ik mis niet het shoppen. Eén van mijn zonen kan trouwens uren voor zijn volle kast staan;) En tenslotte, ja ik geniet ook onwijs van mijn drie unieke testosteroncontainertjes!

Hoe dan ook: een heel leuk, stoer, vrolijk en informatief boek, zeker een aanrader om als lezende, zorgende, invoelende vrouw de wereld van het mannelijke kind beter te begrijpen. En voor de niet voetballende moeders: er is zelfs een hoofdstuk gewijd aan spelregels en voetbaltips voor beginners. Wel een beetje cliché, maar voor ‘de’ moeder toch erg handig. Kom jij goed beslagen ten ijs… uh… grasmat!

Een supermama van drie megazonen

Wil jij een exemplaar van Megamama’s en superzonen winnen? Laat mij weten waarom en de megamama met het beste argument krijgt het boek toegestuurd. Deze winactie is mogelijk gemaakt door Uitgeverij Jongbloed.