Falen in het openbaar: (lose-to-)win-actie!

Welke uitglijder is eigenlijk helemaal niet leuk om op feestboek te zetten, omdat het eigenlijk gewoon te pijnlijk is? Welke fout mág je eigenlijk niet maken?
Als je lef hebt, reageer dan hier onder op of  mijn Facebook met jouw kleine of grote mislukking van deze dag. Lees eerst de column voor de juiste mindset.
De ‘fout’ met de meeste likes (en like vooral het lef van de schrijver!) krijgt het nieuwste exemplaar ‘Mislukt’ van Jente ! Kom maar op!

Gnuivend stond ik naast de juf, terwijl zij twee meisjes aanspoorde om hun moeder te vertellen dat ze alwéér het drinken was vergeten mee te geven. Oh schande, zo keek ik op de kinderen neer. Vervolgens scoorde ikzelf enorm door alvast het voorleesboek aan juf te vragen, zodat ik de volgende dag een perfecte voorleesochtend zou hebben met een groepje kinderen uit groep 1. Dat ik liet doorschemeren dat ik het niet zo goed kan gaf haar reden te meer om mij als de ideale moeder te beschouwen: bescheiden en zich bewust van haar imperfectie. Fantastisch!

Gister gleed ik van mijn zelf opgeheven troon, toen de kinderen mij met rode hoofdjes vertelden dat Kyan bij zijn beide broers in de klas was gekomen omdat er geen koekje in zijn trommeltje zat. Max had zorgzaam zijn boterham aan hem afgestaan… Een afgang voor hen en uiteindelijk vooral voor mij. Ik schaamde mij voor mijn falen én voor mijn hoogmoed. De val was diep.

En ik dacht zomaar aan de preek van afgelopen zondag, gehouden door een broekie, die zelf aangaf dat hij nog veel moest leren. Nou, dat had ik hem ook kunnen vertellen, en de hele kerk met mij, dacht ik te weten. Maar toen hij het zelf zei, klom er opeens toch schaamte langs mijn wangen omhoog. Waarom gaf ik hem geen kans? Waarom liet ik hem niet oefenen en zo verder groeien?

Eigenlijk dacht ik op dat moment vooral aan die vrouw op Facebook die zich zo boos maakte omdat er zo weinig vrouwelijke sprekers zijn in de kerk. Misschien omdat de meeste vrouwen wél wat kritischer zijn op hun eigen kunnen, dacht ik? En zo zwalkten mijn gedachten voort.

Maar de jonge spreker kreeg ons stil. Benoemde ons veroordelende hart, en de afstand die dat schept naar mensen en naar God. Hij gaf ons een ijskoud bevroren hart in handen en liet ons voelen dat het door warmte smelten kan. En ik was blij dat hij míjn hart niet had gezien.

En toen pakte een man de microfoon. Weer een man. En híj liet wél zijn hart aan de spreker en aan ons allen zien. Een hart dat ik herkende. Een hart van oordeel, van schaamte en van verlangen om vrij te zijn van oordeel en perfectie. In al zijn imperfectie en eerlijkheid kwam dat binnen. En ik bewonderde hem en vroeg mij af waarom ik dat nóóít zou hebben gedurfd…

Waarom schríjf ik wel over falen, maar mag dat er eigenlijk nog steeds niet zíjn? En waarom ben ik de eerste die een oordeel klaar heeft en zichzelf daardoor hoger plaatst? Waarom is kwetsbaar zijn in de praktijk moeilijker dan in theorie? Zeggen dat je een smerig huis hebt is nog iets anders dan het iemand te laten zien. Vertellen over de mislukte opvoeding geeft herkenning, maar als er visite is moet het toch wel heel soepeltjes gaan.

Fouten zijn gewoon niet fijn. Daar kan ik heel eerlijk over zijn.

Gewoon even laten binnenkomen, zonder mitsen en maren en goedkope genade. Hoe moeilijk is dat… ?

En hoe groot is dán de opluchting om tóch verheven te mogen zijn. Door genade van de Vader.

Morgen  ga ik weer een perfecte broodtrommel klaarmaken. Hoop ik…

Permanent link to this article: http://www.leeslinda.nl/?p=964

Leave a Reply

Your email address will not be published.