Storm in een glas water

Ze bleef maar inzoomen en meten.

De echoscopiste van het ziekenhuis wreef zacht met het apparaatje oven de buik van L. De patiënt keek inmiddels ongeïnteresseerd de ruimte rond. De beelden van zijn ingewanden waren in onze ogen maanlandschappen of erger, hoezeer de dame ook probeerde nieren, lever en allerlei bloedvaten te laten zien. Heel even waren ze er, en dan hup, verdwenen ze weer in de kolkende massa van allerlei tinten grijs. Ik had vooral bewondering voor haar, dat zij het wél zomaar zag, zonder hulp. Maar zij had ervoor geleerd en vast al veel ervaring, gezien de snelheid waarmee zij allerlei knoppen indrukte.

We zochten naar iets dat de buikpijn van L zou kunnen verklaren, al verwachtte de kinderarts er niets van. Maar dan wisten we het tenminste zeker. Een verplicht rondje dus, en tot dan toe zo onschuldig als voorspeld.

Maar op een bepaald moment stond het beeld wel erg lang stil, evenals de echoscopiste zelf. Totdat ze wegliep en zei: ‘Ik haal even de radioloog, die kijkt nog even mee. Dat doen we altijd bij kinderen.’

We wachtten best lang en ik begon haar steeds minder te geloven. En terecht, bleek direct toen de grote baas binnenkwam en vroeg om welke plekken het ging en dat ze niet onder de indruk was van 0.5 dus dat haar collega met grover geschut moest komen. Ik was direct alert, en hoorde getallen van 0.8 en kon zelf voldoende rekenen om te beseffen dat hier een grens werd overschreden. In de buik van mijn kind.

De beide deskundigen namen nogmaals de maten en overlegden zacht. Maar bij mij was de maat vol en ik vroeg wat ze zagen. Nou, te grote lymfeklieren dus, maar dat kon ook gewoon op een infectie duiden. De kinderarts zou ons wel meer kunnen vertellen. En we konden gaan.

Ik had mijn zin. Ik wist wat zij zagen. Maar ik was niet zo geleerd als zij. Ik had alleen maar internet, en daar word je niet wijzer van dus behoedde ik mijzelf om allerlei wilde web wegen te bewandelen. We zouden rustig afwachten tot onze belafspraak met de kinderarts, op 8 januari. Als ze niet eerder zou bellen, zou er vast niets aan de hand zijn.

Die zogenaamde rust duurde precies 24 uur. Toen had ik alle internetscenario’s inmiddels zelf al bedacht. Volkomen zinloos en tegelijk om gek van te worden. En ik wilde wel graag een vredige Kerst. Dus was ik wijs genoeg om zelf de kinderarts te bellen om te vragen wat zíj zag.

En zij zag niets afwijkends.

Kort en krachtig werd een einde gemaakt aan de onrust.

En ik mopperde op de echodames, die onnodige onrust hadden gezaaid. En was blij met het snelle antwoord.

En ik zou willen dat alle onrustige gedachten, van mij en van ons allemaal, altijd in één zin tot rust zouden kunnen worden gebracht. Golven: ga liggen. Storm: wees stil. En klaar. Er is Iemand die dat  kan. Maar soms duurt het lang, en lijkt het of Hij slaapt.

Gelukkig voor ons was dit een storm in een glas water.

Permanent link to this article: http://www.leeslinda.nl/?p=944

1 comment

    • Ingrid on 18 December 2014 at 15:26
    • Reply

    Wat fijn dat alles oke blijkt te zijn!

Leave a Reply

Your email address will not be published.