Emotioneel

‘Zeg, wat doen jullie thuis met Max?’

De juf van groep 1 was geschokt, want Max kon hakken en plakken. Ik was trots, en vroeg me af wat hij verder nog ging doen de komende 2 kleuterjaren. Verspeelde, ik bedoel verspilde tijd, al dat knutselen en verkleden, van mij mocht hij direct door naar groep 3.

Dat dat onzin was, snapte ik gelukkig ook vrij snel. Diezelfde juf sprak de onvergetelijke woorden: ‘Als Max niet op zijn gemak is, presteert hij ook niet’. Kijkend naar het nagelbijtende, onderbroekfriemelende jongetje wist ik dat ze helemaal gelijk had, en bewaarde ik haar woorden in mijn hart. Daarbij zag ik hem stoeien met het samenspelen, en waren die 2 jaren uitermate geschikt om van het egocentrische mannetje een sociaal wezen te maken. Lezen kan later wel.

Ruim een maand waren we op weg in groep 2, en toen was daar de complete ommezwaai. Allereerst blijkbaar bij Max, en school wilde daarin mee, na uitgebreid observeren en testen. Nu wij nog. We werden heen en weer geslingerd: wilden het beste voor Max, maar wat was dat? De rest van de ouderwereld vond dat we beter konden wachten. Al hun sociaal-emotionele argumenten kenden wij allang. Het plotseling bedplassen en overdadig huilen zag ik ook als contra-indicatie. Nee, hij zou niet naar groep 3.

Een officieel gesprek moest duidelijkheid geven. Met onze scepsis en aarzeling luisterde ik naar de glasheldere argumenten van juf. ‘Als Max niet op zijn gemak is, presteert hij niet’ zweefde door de ruimte en kleurde onze gedachten en woorden. En dat maakte dat ook papa en mama ervoor durfden gaan.

Maar Max mocht beslissen. Ik stond te popelen het hem te vragen. Eindelijk vond ik een passend moment, en vroeg hem of hij nóg meer wilde lezen. En nog wat andere dingen 😉

Zijn ogen begonnen te stralen, hij lachte en mompelde zo iets als ‘Jeuh’.

Yes!!

Nog geen 5 seconden later veranderde zijn gezicht. ‘Nee, ik ga als ik 6 word, samen met Ruben’. Hij kleurde verder aan zijn cheeta, en vroeg of ik de olifant wilde maken. Daarmee was de kous af. Zo is het afgesproken, en daar wijken we niet van af. Mijn hart werd verscheurd – hem uit zijn vriendenclubje halen kan niet – en ik had het mailtje voor de juf al klaar. We wachten gewoon een jaar.

Op de fiets naar het zwembad, en we hadden nog 5 minuten over. Ik deed nog een poging en stelde dezelfde vraag. Hij keek dromerig voor zich uit en zei: ‘En dan mag ik direct naar binnen, als juf zegt: groep 3 naar binnen!’ Ik wist niet of dit iets positiefs was, maar ik glimlachte maar een beetje. ‘Lijkt het je leuk?’ vroeg ik.

‘Ja, ik vind het superleuk!’

Hij straalde weer, en noemde de rest van de fietstocht alle kindjes op bij wie hij in de klas gaat komen, en die hij al kent.

We gaan het gewoon proberen…

Emotioneel ben ik een wrak, mijn hart barst van trots, zorg en liefde. In de kleedkamer help ik hem zijn broek en shirt uittrekken… want ach, mijn grote jongen mag ook nog gewoon klein zijn 😉