Zieke geest

‘Ongelooflijk, hóe kan zo’n lieflijk meiske als jij zo’n verschrikkelijk verhaal schrijven!’

Veel gehoorde feedback op Oog in oog en meestal bleu om geglimlacht. Mijn antwoord  ‘Zieke geest he..’ was evangelisch niet verantwoord en eigenlijk ook niet afdoende, gezien de meewarige en ietwat angstige gezichtsuitdrukkingen. Het blijft een raadsel, dat wat eigenlijk een grote leugen is, omdat dat lieflijke meisje zich maar zelden manifesteert.. Zouden ze ‘s ochtends hier in huis zijn, zo tussen zeven uur en half negen, dan zouden ze zich waarschijnlijk meer zorgen gaan maken. De kennismaking met die zieke geest in eigen persoon zou een aantal vragen wellicht ophelderen, maar de onrust zou er niet minder om worden. Ik vermoed dat elke gruwelijke scene in mijn hoofd zijn oorsprong vindt in dit kleine doch zeer heftig beleefde onderdeel van de dag. Mijn ogen en mond spuwen vuur, moordneigingen schieten wortel, en de vrede des Heeren ligt nog in bed. Ik noem u enkele tergende voorbeelden. Het zogenaamde meehelpen met tafeldekken verzandt in een oorlog vanwege dat ene bord dat maar niet in drieëen wil en eigenlijk ook niet mag. Hulptroepen blijven in mijn ogen te lang boven hangen, evenals het kind dat om 6:20u hoog water had en het ganse huis daarmee deed ontwaken, terwijl hij nu als enige nog de schaapjes op het droge nog aan het tellen is, in zijn zalig warme bed, waar ik ook nog zou willen zijn. Het douchen wordt krijsend geweigerd of duurt juist te lang, een korte broek die stijf staat na drie dagen zandbak wordt doodleuk weer aangetrokken.  En hoe vroeg we ook zijn, de laatste tien minuten doet niemand opeens meer iets aan, vliegen duimen in de mond en plakken kleine kontjes aan de vloer en moet persé die duplodieselstoomvliegtrein nog iets mooier worden gemaakt. Als we dan – in mijn ogen veel te laat –  in vol ornaat eindelijk de deur uitstappen, doet nummer twee een slak na en eist nummer drie opeens zijn eigen fiets op straffe van extreme decibellen. Omdat we geen tijd hebben voor een recreatietourfietstocht, werp ik hem toch maar achterop en duw de slak in zijn nek, voordat hij weer in zijn huisje kan kruipen. Ondertussen hoop ik dat degene die het meest doelwit is van mijn onredelijke uitvallen en stiekem het huis uit is geglipt, vanavond nog wel weer terug wil komen.

Die vijf minuten peddelen zijn lang genoeg om mijn lieflijke glimlach weer uit de kast te halen en op school verschijnt het ideale gezinnetje: thuismama brengt zoete zonen precies op tijd op hun bestemming, zwaait schattig en kust nog eens extra die zachte wangetjes. Omdat ze zo waanzinnig van ze houdt, hoewel ze haar soms ook tot waanzin kunnen drijven. De vraag blijft natuurlijk wel aan wie dat ligt

Maar hoe dan ook, geen zorgen om de zieke geest.  Wees blij dat het zich enkel uit in gruwelijke verhalen. Het wordt vast weer een fijne schrijfdag vandaag

Permanent link to this article: http://www.leeslinda.nl/?p=884

Leave a Reply

Your email address will not be published.