Kids all over the place

Bijna glijd ik uit. Ik kan me nog net aan de deurklink vastgrijpen. Zowel door mijn arm als onder mijn voet snerpt een bijtende  pijn. En ik vervloek de knikker. Als ik al mopperend de douchedeur opentrek, komt mij daar een halve indoorspeeltuin tegemoet. Eerst een grote schoonmaak voor ik de  douche hoek kan betreden. Zucht. En nog net een kleine glimlach, als ik denk aan het waterfestijn eerder die dag. Twee blote lijfjes, gegil en gegiechel. En ja, ook gekrijs. Maar dat is nu gelukkig verstild. En ik geniet van de rust.

Als ik in bed wil stappen moet er eerst een jaguar van mijn kussen en oh, ook nog een paardje en een pop. Dan schrik ik vervolgens alsnog van een hagedis bij mijn voeten. Eindelijk liggen we, kinderen verre van ons, en ook hun toebehoren. Dit is onze plek, tijd voor onszelf. En voor slaap.

Maar niet heus. Want om 0:00u laat de wekker (de afgelopen 8 jaar amper gebruikt) zich uitbundig horen. Overduidelijk gemanipuleerd door onschuldige kleutervingertjes. De eigenaar van die vingertjes slaapt onverstoord verder. En wij zuchten opnieuw, en weten dat we nergens veilig zijn voor de invloeden van hen die ons zo dierbaar zijn, vooral als ze slapen, dachten wij. Maar ook dat geldt dus al niet meer. Ze zitten onder onze huid en ik elke vezel. En nu dus ook in ons bed. Óns bed. Waarschijnlijk omdat dat het eerste was wat ze zagen toen ze onder luid gekrijs uit mij kwamen. Hadden we tóch maar voor een ziekenhuisbevalling gekozen.

De volgende dag lachen wij erom. Verbaasd over hoe we hierin verzeild zijn geraakt terwijl we er toch echt zelf bij waren. Dachten we dat ze zich zouden houden aan kantooruren? Of hadden we onszelf iets meer pedagogische kwaliteiten toegedicht? Ik weet het niet. Maar het went nog steeds niet, en dat is vooral óns probleem. Zíj doen namelijk wat in hun taakomschrijving staat. Ontdekken, lol maken en uitzoeken wat er allemaal mogelijk en geoorloofd is.

Ik ben altijd verwonderd over de souplesse van andere stellen, bij wie het hebben van kinderen heel natuurlijk lijkt. Alsof ze niet anders gewend zijn. Bij ons is er altijd nog een deel dat denkt dat we nog met z’n tweetjes zijn. En elke keer staat dat deel weer verbijsterd te kijken als dat niet zo blijkt te zijn. Misschien vind ik het gewoon moeilijk om de consequenties van mijn keuzes te accepteren. Niet alleen bij levensgrote issues als het hebben van een kind of het kopen van een huis. Ook het besluiten een feestje te geven, brengt gevolgen waar ik niet voor gekozen had.  Of het ja-zeggen tegen een taak. Het aangaan van een vriendschap. Besef ik wel altijd wat erbij komt kijken?

Hopelijk hebben we het gezin-zijn volledig geaccepteerd voordat de jongste 18 is. Zou leuk zijn.  Tot die tijd zal ik blijven glimlachen om de playmobil in de wc. Blij dat dit voorlopig het enige is waar ik over struikel. Denkend aan al die gezinnen waar van alles aan de knikker is. Waar je niet voor kiest, maar wel mee dealen moet.

Toch wordt onze slaapkamer ´verboden voor onbevoegden´. Want ook wij moeten ergens onze energie vandaan halen;)

Permanent link to this article: http://www.leeslinda.nl/?p=822

Leave a Reply

Your email address will not be published.