Door de ogen van een kind

This life is so complicated, until we see it through the eyes of a child.

De emotie in het lied brengt de mijne naar boven… Ellende begrijp ik niet. Moet ik anders kijken? Niet kijken?

Mijn eigen child vraagt zich af of hij wel echt twee snoepjes krijgt, net als zijn broertje.  En hoe zijn zes beste vrienden ook al weer heten, die hij op de vier vorige campings heeft ontmoet… Hoe simpel kan het zijn. Voor hem levensvraagstukken. Maar hij heeft nog geen benul van het leven waar hij op wordt voorbereid. Overzichtelijk. Rustgevend. Op die manier blijven kijken vermijdt de confrontatie met lijden. Dat kun je wensen. Of niet?

We gaan op vakantie om weg te zijn van alles wat ons bezig houdt. Ongestoord genieten. Alleen ons gezin bestaat, en wat mooie bergen en een schoon toilet. Maar al rijdt onze camper nog zo ontspannen ver, en zijn moeilijke gedachten uit het raam gegooid,  de werkelijkheid heeft ons pijlsnel ingehaald. En hoewel Duits spreken voor mij weinig verschilt met Chinees, is de betekenis van het nieuwsbericht zonneklaar. In het land van het eeuwige licht lijkt de duisternis even te heersen. Met gegronde redenen, pagina´s dik, meent iemand de wereld een gunst te bewijzen door tientallen jongeren neer te schieten. We staren over het meer, dat zo prachtig door bergen en bos is omgeven. We blijven hangen in clichés van afschuw en onbegrip. Er lang over nadenken brengt niemand terug. Meehuilen met ouders en geliefden voelt beschamend omdat ik hun pijn niet ervaar. Beseffen dat er dagelijks vele, vele mensen onrecht wordt gedaan, waarvan geen enkel gezicht op het beeldscherm verschijnt, geeft verwarrende gevoelens van moedeloosheid en schaamte. Wijzen naar schuldigen brengt me via omwegen terug bij de bron van het kwaad. Mijn kwaad.

Max krijgt zijn snoepjes. En vindt een nieuwe boezemvriend. Voor een dag. En ik wil met hem en zijn vriendjes op de trampoline springen. Me druk maken over het vinden van een stok in het bos. Want met de diepe walging over dit zwarte kwaad kan ik geen kant op.

Why did we make it so hard.

De Nederlandse krant, zwart gekleurd, ligt op de campingtafel. Schreeuwerige koppen, hoog drama gehalte. Maar heel duidelijk.

‘Kijk mam, dat is die slechte meneer, en die heeft al die kinderen dood gemaakt. Nu gaat die meneer naar de gevangenis.’

Zo simpel kan het zijn.

Het prachtige lied, gedraaid na het schokkende nieuwsbericht op de Duitse radio, omhult mijn gedachten en gevoel, en componeert een refrein van hoop. Met gelovende ogen van een kind mogen we de werkelijkheid beschouwen, huilen, handelen, maar bovenal helder zien waar het Licht voor nodig is. Het duister zal verdwijnen.

Of denk ik nu te simpel?

 

Permanent link to this article: http://www.leeslinda.nl/?p=79

Leave a Reply

Your email address will not be published.