Vloeiend en opgewekt

Oma wilde mee naar Opwekking. Persé.

Ik vond dat geen goed plan. We zouden met de camper gaan, voor het eerst na jaren, deze keer met peuter en kleuter. Heel veel zin, maar ook een bergje om tegen op te zien. Zouden we überhaupt slapen en hoelang, wat als het regent, en hoe snel ben ik zat van alle wachtrijen, en ontbijtende buren voor mijn neus? Zo goed mogelijk voorbereid en met een over-luxe camper gingen we ervoor, verlangend naar voeding, Geest en gezelligheid.
Maar er was geen ruimte ingepland om ook nog druk met oma in de weer te moeten zijn. Ze heeft een pesthumeur, is altijd moe en klaagt steen en been over hoofdpijn en buikpijn. Daar zit ons knusse kerkveldje heus niet op te wachten. De geweldige diensten zijn natuurlijk veel te druk en lang voor haar, en de voortdurende gang naar de openbare wc’s is voor haar totaal ongeschikt. Ze laat alles lopen, en ik moet dan steeds haar zooi opruimen, echt goor. Nee, vermoeiende oma meenemen was écht niet de bedoeling. Maar zij had het al in haar agenda gezet. Bijna had ik ons uitje gecanceld.

Gelukkig heb ik vaker ondervonden dat van te voren te lijden vanwege het lijden dat nog moet komen zinloos is, al zou ze deze keer echt op komen dagen. Ik kon me maar beter goed voorbereiden op haar komst, en genieten van de momenten zonder haar. Er zijn meer mensen die oma mee nemen, dan moet t mij ook lukken. Dus maakte ik een tasje voor haar klaar, met voldoende materialen om de gevolgen van haar aanwezigheid op te kunnen vangen. Vooral veel aspirines.

Ik dacht zeker te weten dat ze zaterdag zou komen. Die dag zou ze zich nog wel gedeisd houden, wist ik uit ervaring, zondag zou de storm losbarsten. Dus kon ik nog uitbundig praisen in de eerste diensten en gezellig op het veldje ontspannen, en suiker, zout en diepere zaken uitwisselen met de buren. Het geweldige kinderwerk met al haar dienstknechten bewonder ik zeer. Mijn kinderen bracht ik er naar toe, en nam zelf nog een paar jaar om voldoende toegerust te zijn voor deze taak. Natuurlijk voelde ik mij daar schuldig over, ik ben een vrouw. Maar God kent mijn hart. En maakt vrij!

De preken waren helder, alarmerend en inspirerend. De uitdrukkingen ‘Aan twee zijden mank gaan’, één Waarheid, bekering en radicaliteit kwamen binnen, bleven hangen en zullen mijn gebed de komende tijd beheersen. God is de hoogste baas van de wereld en ik ben zijn kind. Niet nieuw, maar passend bij mijn verlangen om vrijmoedig Jezus te volgen. Hoe kan ik níet trots zijn en mijn buren uitnodigen aan Zijn tafel? Moeheid, kinderen, oma, niets kan mij scheiden van mijn passie!

Oma kwam pas zondag. Het ging vloeiend. Ik bleef bij de camper, zorgde voor een kudde slapende schaapjes, en luisterde naar de worstelingen van jonge zusters, en een getuigenis over Gods werk door bidders heen. Prijs God! Oma hield zich in. Maandagochtend wilde ze net losbarsten. En toen ging de telefoon. Of we vanwege ziekte van de oppasser ons hekkesluitertje wilden ophalen. Direct. Binnen een uur reden we. Oma was er nog steeds. Maar toen kon ik haar wel aan.

Geen idee of en hoe God oma heeft gemanipuleerd. Ik ben dankbaar voor het verloop en de Inspiratie van dit weekend, en hoop voor de zoveelste keer dat ik voorbereid ben op hobbels maar vooral geniet van Gods aanwezigheid.

Opgewekt leg ik mijn magazijnvoorraad Allways weer in de kast…

‘Oma’: onhandige, maandelijkse afvloeiregeling

Permanent link to this article: http://www.leeslinda.nl/?p=72

Leave a Reply

Your email address will not be published.