Kennis van goed en kwaad

Luuk en slapen, dat gaat slecht samen. Al sinds hij 3 maanden oud is houdt hij zichzelf en ons wakker. Inmiddels niet meer midden in de nacht, als voelt half 6 ook niet echt aan als een tijdstip waarop een mens fris en fruitig de dag tegemoet huppelt. Luuk vindt de periode in bed dan echter al weer lang genoeg, en hobbelt met al zijn slaapvriendjes onder de arm naar onze slaapkamer. Soms hebben we mazzel, en sluipt hij direct door naar beneden. Heel soms. Meestal moeten we uit bed springen om te voorkomen dat hij goedbedoeld Kyan alvast uit bed wil trommelen. Boos fluisterend – wat absoluut geen impact heeft – dat hij stil moet zijn, stoppen we het boze jongetje dan weer onder zijn deken. Vervolgens wachten we met z’n allen tot het half 7 is, en het in elk geval psychisch tot de mogelijkheden behoort om tot opstaan over te gaan.

Voordat je nu roept dat hij later in bed moet gaan: dat helpt niet!
Helaas moet hij overdag wel even slapen om de dag zonder al te veel geschop en gejank door te komen. Maar dan is het om 7u natuurlijk nog láng geen tijd om alweer horizontaal te gaan en stil te zijn. Als ik het zo opschrijf zie ik duidelijk waar de schoen wringt. De praktijk werkt helaas nog niet zo mee.

En zo lopen we tussen 7 en 8 nog een marathon, heen en weer naar de zolder, waarvan ik dacht dat dat ook best goed was voor mijn spieren en conditie, totdat ik dinsdag wakker werd na mijn eerste voetbaltraining in 15 jaar. Weer een fabel ontmaskerd: een leven met jonge kinderen doet niets, ik zeg, helemaal niets, voor je fysieke fitheid.

Inmiddels hoort bij het bedritueel, zo tussen het tandenpoetsen en ´Hoger dan de blauwe luchten´, ook de zin ´als ik uit bed kom, moet ik naar de gang´. Hoewel we daar eerst erg van in de gloria raakten, hopen we inmiddels dat het vroom gezongen avondgebedje dieper in zijn hart is geplant dan deze oprecht uitgesproken maar nog van geen enkele kracht getuigde kennis over de gevolgen van zijn evt te begane zonde. Dus zit Luuk regelmatig om 8u met zijn dierenfamilie op de mat in de bijkeuken, 1 van onze 2 ´gangen´, waar hij rustig kan schreeuwen zonder Kyan wakker te maken.

Gisteravond. Het gaat goed. Half 8 naar boven en direct stil!

Om half 9 berispt Simon mij omdat ik milieu onvriendelijk de lamp in de ´andere´ gang heb aangelaten, nadat ik het laatste kind een goede nacht heb gewenst. Dat ik de lamp niet heb aangedaan, denk ik zeker te weten, maar vertrouwen doe ik mezelf al lang niet meer. Dus doe ik toch maar schuldbewust de deur open om het licht uit te doen.
Zit Luuk daar op de trap. Met al zijn zachte vriendjes. En inmiddels koude voetjes. Hij kijkt naar beneden, en zegt heel zacht: ‘Ik zít al op de gang…’
 
Wat grappig! En slim! En wát een ondeugende vlegel, hup, naar de andere gang!

Uitgeput valt hij om 9u in slaap. Zo, dat wordt morgen uitslapen, denk ik nog, terwijl ik het licht uitdoe.
Maar wie trekt er vanochtend om half 6 de deken van mijn slapende lijf???

We zijn er nog lang niet…
Het is een fase, ik weet het… maar weten helpt blijkbaar niet altijd…