Vol en leeg

‘Dit is de allerlaatste keer! Nu echt! Nog 1 keer en je gaat niet logeren!!’

Dom dreigement. Kan én wil ik niet uitvoeren. Waar is de vrouw die zei dat zij wel een serie kinderen kon grootbrengen? Waar is het grenzeloze geduld van de wijze pedagoog? En waarom schreeuwt zij zo?

Mijn hoofd is vol en leeg tegelijk. Er kan niets meer bij en er komt niets zinnigs uit, slechts onpedagogisch, destructief gemopper. Klinkt hopeloos, rijp voor de PAAZ. Hoe heeft het zo ver kunnen komen?
Heel simpel. Men neme wat slaaptekort en een door 3 verkeerd geperste baringen beschadigd hoofd. Daarbij voege men een soeplepel huishoudelijk stof, een pan vol was en 3 liter klierende kinderen. Dit alles maakt u af met een saus van collega-contactloosheid en zie daar, een eenvoudig bereide totale futloosheid.
Elke ochtend wordt er door de Heer een flinke scheut goede moed toegevoegd, waardoor het eerste deel van de dag naar ieders tevredenheid kan worden doorlopen. Gelach om poepgrapjes werkt heilzaam tegen slaperigheid en irritatie. Opstandigheid wordt geduldig gepareerd. Na de koffietijd begint de klad er in te komen: nieuwe doe-ideeën worden afgeschoten, broederliefde verdwijnt via de achterdeur en reeds afgeleerde eigenaardigheden worden weer uit de kast getrokken. Niet alleen letterlijk door Kyan, die niet begrijpt dat ‘Nee’ betekent dat hij ‘dat niet moet doen’, en niet een beloningswoord is dat hoort bij rondgestrooide administratie, die al willekeurig in de kast was opgeborgen. Ook Max valt terug in de fouten van gister, en roept ‘stomme mama’ en ‘flauwe kul’ in alle situaties die afwijken van zijn idee over hoe dingen moeten gaan. En hoewel Luuk al ruim 3 jaar weet dat het verwisselen van een luier onvermijdelijk is en op de bank moet gebeuren, blijft hij steeds opnieuw een poging wagen er onderuit te komen, het uit te stellen, en niet te komen voordat er een koffer knuffels, auto´s en koekjes meegesmokkeld is. Mijn voorstel om gewoon op de wc te plassen en zo aan alle strijd een einde te maken, wordt door hem van tafel geveegd.
Voordat de middagboterham op tafel wordt gezet, is de opgedane slaap al weer uitgewerkt en moet de moed-tank nodig worden bijgevuld. Poep-praat is nu vet irritant, en elke vraag uit een van de kindermonden strandt op een muur van dufheid en ongeduld. En dat werkt niet bevorderlijk voor hun stemming. Logisch.
Mijn hoofd is vol en leeg tegelijk. Tegen theetijd kan ik enkel nog staren, en hopen op een spoedige Wederkomst. Met z’n allen naar de kinderboerderij is enkele uren geleden al vervallen als mogelijk programma punt, enkel en alleen omdat ik ze niet allemaal meer op en rond mijn fiets weet te krijgen. Dus sleep ik mij gelaten door de moraal van ‘Krummel de rups’, en pluk om de 2 minuten Kyan uit de plant.

Het is geen onwil. Geen onvrede. Geen ondankbaarheid. Het is onvermogen. Gebrek aan creativiteit. En moeheid.

‘s Avonds in bed ben ik blij met de rust. Keuvel ik trots over onze fantástische kinderen. Ik ben er vol van! Met een glimlach val ik in slaap. Morgen gaat het beter. Echt. Wanneer gingen ze ook al weer logeren? 

Maak me leeg van moedeloosheid en frustratie, en vul me met energie en geduld. Elke minuut van de dag. En geef het Uw beminde in de slaap!