Vol en leeg – part II

Ik heb er nog erg over getwijfeld. Vroeg me af wat de zin zou zijn van het publiceren van de Klaagliederen van Linda. Zou Jeremia dat ooit ook gedacht hebben? Over zijn eigen mopperschrijfsels dan welteverstaan?

16 keer heb ik het doorgelezen. Ik bleef mezelf er volledig in herkennen (minstens 5 dagen per maand), en keer op keer kwam het beschreven gevoel van onmacht en moeheid weer boven. Ik mompelde elke keer ´amen zuster´ na de laatste zinnen. En nog steeds moest ik lachen om mijn eigen grapjes. Wat je natuurlijk nooit mag doen… Maar ik deed het toch…

Het niet publiceren was eigenlijk geen optie. Zou ik jammer vinden. Oneerlijk. Eigenlijk wistt ik niet eens de goede reden. Maar ik kon niet anders dan ‘Vol en leeg’ laten lezen aan de mensheid. Als stukje van mij. Als tegenhanger van de roze wolken. Als glimlachtrekker. Als… Ja, ik wist niet goed als wat… Maar ik deed het.

De meelevende reacties waren hartverwarmend. Als je denkt dat de wereld egoïstisch en hard geworden is moet je eens bij mijn hyves- en facebookvrienden op visite gaan. Wat een schatjes! Oplossingen en bemoedigingen all over de place: dat het beter wordt; hoe je het beter kunt aanpakken; dat je ook kunt regelen ergens anders te zijn en een ander jouw kinderen te leen te geven.
Heel lief. Tikkie beschamend voor mij. Zo had ik het niet bedoeld. Maar hoe dan wel? Ik wist het nog steeds niet, had spijt, kroop onder de dekens en wenste wederom een Wederkomst.

´Bedankt´.

Die reactie was het antwoord. Ik wist het. Daarom wilde ik het plaatsen. De schone schijn doorbreken, om herkenning en bemoediging te bréngen in plaats van te ontvangen. Toe te geven dat het een uitdaging is om de hele dag voor 3 prachtige kinderen te zorgen. Dat dat meer over mij zegt dan over die kinderen. Omdat die kinderen doen wat ze moeten doen, en ik helaas niet altijd zo goed míjn deel kan oppakken. Dat dat mij geen slechte moeder maakt. Alleen een beetje vermoeid. En dat dat vet irritant is. Maar niet meer dan dat. Van skaten word je ook moe. Maar het is ook heerlijk. Maar als ik denk dat niemand moe wordt van skaten behalve ik, wordt skaten opeens iets minder leuk…

Wees eerlijk over je moeheid en machteloosheid. Als je die hebt. En ervaar dat er, naast natuurtalenten, ook nog meer modderende moeders zijn zoals jij. Dat helpt. Om door te gaan. Om hulp te vragen. Om te bidden. En om ruimte te hebben voor de heerlijke momenten met je geweldige kinderen!!
Dan zijn het geen Klaagliederen, hooguit de Kronieken van een moeder. En nee, ook die zijn niet allen even glansrijk. Maar wel belangrijk. Voor Gods kinderen.

Kinderen zijn een geschenk van de Heer (psalm 127:3)