Onuitsprekelijk vermoeiend

Om 5:50u begint de lange, lange dag.

Dat was niet nodig geweest. Er ging geen wekker en er viel geen loodzware zaterdageditie van de Trouw op de mat. Zelf was ik nog ongeveer halverwege mijn benodigde nachtrust. En gezien de toestand van de peuter voordat hij in bed werd gesleept had ik hem niet voor 10 uur verwacht. Gelukkig ben ik niet meer zo naïef, maar toch had ik stiekem een 7 op het schermpje gehoopt. Met een 5 in mijn hoofd kan ik de ‘peuter-in-mineur van gister’ vandaag niet aan.

Meneer heeft een groeistuip. En dat gaat ongeveer zo.

Bij elke scheet, letterlijk, barst er een wolvengehuil los dat doordringt tot in het diepst van mijn schedel. De poep aan de billen doet zo te horen vreselijk pijn en moet nodig worden verwijderd, maar het afschrapen mag in geen 100 jaar geschieden. Deze impasse moet ik doorbreken, maar met de poten in de stront en mijn hoofd in de maandelijkse sirene is het heel moeilijk om te ervaren dat dit de beste keuze is. Gelukkig wordt ook elke wandeling en elke beker ranja met luide klanken afgebrand. Zelfs het aanbod om een filmpje te kijken of rozijntjes te eten valt verkeerd. ´Dat wil k niiiieeeeet!!´ is een uitroep die mij inmiddels met de nagels in het beton tegen de muur omhoog doet kruipen, tot achter het dikke, rode, velours gordijn. Ik zie hem niet, hij mij niet. Toch is dat tot op heden ook nog niet een effectieve reactie gebleken. Dus ik blijf proberen, communiceren, knuffelen en begrijpen. Maar zodra ik hem denk tegemoet te komen en begin met ´Oké, dan gaan we niet…´ draait de wind 180 graden, en is het huis te klein voor zoveel onrecht dat hem wordt aangedaan. Want hij wil wel!!

Alles is onuitsprekelijk vermoeiend. Maar geen 1000 PK kan hem bewegen om een break te nemen. De middagslaap is exit, hoewel vreselijk prematuur. Voor iedereen.

De luttele seconden dat hij even vergeet dat hij in de oppositie zit en zich verliest in het maken van een file door de serre, neem ik een paar happen lucht, stuur ik 27 Whatsappjes en vergaar ik weer een dosis geduld en energie. De valkuil om te benoemen hoe enig hij speelt, ken ik en vermijd ik dan ook met een boog zo groot als de dampkring. Want als iets killing is voor een spelend kind in deze toestand, is het dát. Stel je voor dat je iets doet dat mama blij maakt. Ieuw!

Niets helpt. Alleen de tijd . Dat weet ik. Het gaat echt voorbij. En dan is hij weer een grote stap verder. Wat een feest zal dat zijn.

Ik kijk de klok vooruit. Pas als we de laatste Mount Everest beklommen hebben en de dwarsligger eindelijk ook letterlijk horizontaal is gegaan, kunnen we de strijdbijl voor deze dag begraven en een vreugdekreet smoren in het zachte dekentje. Oh, wat is hij lief.

Maar dat was gister. En nu is het 5:55.

Een warm peuterneusje veegt langs mijn wang. Natte lipjes begroeten de nieuwe dag. ‘Mama, ik ga vandaag heeeeel lief zijn!’

Zou het…???

Permanent link to this article: http://www.leeslinda.nl/?p=478

Leave a Reply

Your email address will not be published.