Stabiele thuis situatie

´Pápa, daar is pápa! Met een meneer!’ Luuk rent naar de achterdeur, en Kyan hobbelt als een echoënde schaduw achter hem aan. Hun hysterie slaat op mij over, maar dan in negatieve zin.

Het is maandagavond kwart over 7. Dé historische maandagavond. Die van ´Waar was jij toen? Nou, ik zat alleen met drie kinderen op de bank, terwijl ze in bed hadden moeten liggen en terwijl het ganse eetgerei nog op tafel, aanrecht en gasfornuis zat vastgekoekt. En we bleven gewoon zitten kijken.’

Simon was op pad voor oud papier. Om 18:00u, een pracht van een tijd… Dus in mijn eentje had ik gegeten en twee jongetjes gebadderd in een race tegen de klok van zevenen. En gehaald. Niet meer dan dat. Wij lieten de boel de boel en nestelden ons op de bank. Simon zou er niet voor achten weer zijn. Dus hadden we nog wel even tijd…

Met wisselende interesse zagen wij onze lieve koningin die bijna geen koningin meer is. De vele lijntjes in haar gezicht onderstreepten de woorden dat het tijd is voor een nieuwe generatie. Laat ze alstublieft met haar kleindochter naar de speeltuin gaan of een breiclubje beginnen, ze heeft het meer dan verdiend. Gelukkig, zo zei ze, kan ze het met een gerust hart aan haar zoon en schoondochter overdragen, zeker met de stabiele thuissituatie met 3 prinsessenkindertjes.

Op dat punt kan ik haar niet meer volgen. Een ware contradictio in terminis toch? Vertwijfeld kijk ik mijn thuissituaties van 3 prinsjes rond. Het spoor van speelgoed van de keuken tot het voorraam tekent de chaos in onze hoofden. Ergens tussen viltstiften en papieren ontwaar ik nog net twee kinderen, die een tekening maken voor de koningin. Wat schattig, maar wat slordig ook! Ik zie de yoghurtschaaltjes kriskras op de tafel staan, en denk aan alle taken die op onze bordjes liggen. Die taken die we met liefde hebben opgevat, maar die blijkbaar meer nodig hebben dan dat. Een opgeruimd huis  bijvoorbeeld.

Stabiel? De kroonprins zou gillend van de troon springen…

En natuurlijk komt op dat moment onze eigen koning thuis. Totaal onverwacht. Hij had even pauze en dacht:  ‘kom, ik doe thuis een bakkie en neem ook nog even mijn collega oudpapierophaler mee.’ Om kwart over 7! Wat een slecht idee! En die man ken ik ook nog, van school. Waar ik altijd doe of ik alles prima onder controle heb. En de zooi is groter dan ooit! Zelfs Simon kleurt ervan…

In gedachten zie ik Maxima op haar elegante fauteuil aan haar rapport werken. Alexia en Ariane zijn zojuist zelfstandig naar hun bedsteden verdwenen. De opgeruimde kamer glimt van schoonheid. Geen aardappel meer te zien, alleen te horen als Amalia kweelt:  ‘Oh, kijk eens moederj, daar is vaderj.’ Natuurlijk blijft ze daarbij rustig zitten met haar encyclopedie over staatsrecht op haar schoot. De nieuwe koningin kijkt kalmpjes op, glimlacht en wandelt dan charmant op haar hakjes naar het aangrenzende vertrek. Daar staat reeds een kan koffie te dampen naast een schaal verse oranjekoeken…

Onder gestamelde verontschuldigen en haastige opruimacties verplaats ik onze kinderen zo snel als ik kan naar boven.

Leve de koningin. En leve de vliegjes op de muur in huis ten Bosch. Hopelijk schrijven zij ook nog eens een boek. Ter geruststelling van moeders zoals ik 😉