Interessant doen

Nee hoor, ik vind het helemáaál niet erg dat ik hier in m’n eentje in deze sjieke hotelvergaderruimte zit. Dat alle mannen in donkerblauwe pakken met hun netwerk, slash zakenpartner, slash opdrachtgever praten terwijl zij in hun ooghoeken die rode dame met kekke laarzen steeds voorbij zien huppelen of eenzaam in haar glas zien staren, het doet mij niets.

Want ik mag hier ook  zijn. Omdat ik ook op een afspraak wacht. Hoe ongeloofwaardig dat in middels ook begint te lijken. Want ik zit er al drie kwartier. En ik hoop en bid dat ik niet op de verkeerde plek zit. Dat ’10:00u’ niet klopt lijkt me inmiddels wel duidelijk, zeker omdat mijn afspraak een vrouw van de klok is gebleken. Hoe groot zou de kans zijn dat zij ´17:00u´ in haar agenda heeft getypt?

Omdat ik niet weet waarheen en waartoe, en mijn koelkasttelefoon met geen mogelijkheid iets van internet kan bereiken, blijf ik zitten waar ik zit. Ik vermaak mij met het kijken naar een man met een rollator, die de parkeerplaats oversteekt, op weg naar de ingang van het hotel. Na elke stap moet hij een lange pauze nemen. Dit houdt mij wel even bezig.

In een wat meer onzekere fase van mijn leven zou ik hier nu enorm zitten zweten, naar de grond kijken en geen stap meer durven zetten voor de ogen van al die grijnzende vergadertijgers. Zij willen wel wat afleiding van hun ontzettend boeiende expertise exchange, en vermaken zich kostelijk met dit zielige zakenvrouwtje dat duidelijk geen zakenvrouwtje is. En als er íets mijn okselzweetklieren altijd zeer onwenselijk heeft geprikkeld, is dat wel het moeten wandelen langs tientallen onderzoekende, licht glinsterende ogen.

Maar vandaag is alles anders. Meerdere keren hijs ik mij uit de deftige stoel, en loop ik zeer ontspannen naar de hal en weer terug. De telefoon in de hand, als duidelijk bewijs dat er wel degelijk iemand bij mij hoort te zijn, die ik rustig probeer te bereiken. Kalmpjes kijk ik overal rond. Geen stress, en kijk gerust naar me, ik word daar in het geheel niet onzeker van. En zelfverzekerd zoek ik mijn plek weer op, ondertussen mijn lippen bevochtend, mijn hand in de zak en er weer uit, en ohja, ik heb ook nog kriebel aan mijn oorlel. Een relaxte glimlach naar de buurman. Alles is prima.

Maar de klok tikt door. En als ik zie dat de invalide man inmiddels aan het tafeltje naast mij is aangekomen, wordt het echt te erg. Bij gebrek aan nieuwerwetse middelen, sms ik Simon en via FB laat hij  mijn afspraak weten waar ik zit. En dan verschijnt zij zomaar aan mijn tafel, en komt er eindelijk een einde aan het lange wachten van dus twéé dames. Want er zat maar 50 meter tussen ons. Blijkbaar had ik toch niet voldoende ontspannen rondgekeken in de grote welkomsthal…

Ze is niet boos en wil toch nog met mij praten. En het is het wachten meer dan waard.  Anderhalf uur later wandel ik met opgeheven hoofd de hal door. Kijk, ze was er echt, en ik ben ook heel stoer.

Helaas er is niemand die dat nog interesseert…;-)

 

Permanent link to this article: http://www.leeslinda.nl/?p=339

Leave a Reply

Your email address will not be published.