Regels zijn regels?

‘Handen wassen voor het eten! En doe je schoenen uit in de bijkeuken.´

We hebben er niet zoveel. En de regels díe er zijn, komen voort uit praktische overwegingen.  ‘Niet vechten’ zou ik nooit zelf hebben bedacht, als we niet twee zeer fysiek ingestelde jongetjes in huis zouden hebben gehad, bij wie stoeien in vrijwel alle gevallen uit loopt op loeien. Plassen tijdens het eten vond ik nauwelijks een probleem, totdat de kinderen op de terugweg steevast bleven hangen aan een duplo-blokje of trein. En handen en schoenen vol zand vragen nou eenmaal om consequent beleid, om ziektes en zandverstuivingen te verkomen.

Zelf ben ik meestal nog het meest verbaasd wanneer blijkt dat een van de regels blijkbaar echt in hun systeem is opgenomen, en dat de eeuwige strijd rondom tandenpoetsen of zand gooien langzaam lijkt te verdwijnen door strenge duidelijkheid. Wat een rust, voor moeder en kind.

Helaas moeten de regels over schreeuwen, schelden en slaan nog steeds in NEONletters worden uitgetekend. Mocht de één al enige neiging vertonen tot het zich eigen maken van deze fatsoensnormen, dan wordt hij door de ander wel uitgedaagd om opnieuw te onderzoeken wat er in deze communicatievormen precies mogelijk is. En natuurlijk is het ook moeilijk om de andere wang toe te keren aan je gillende belager, dat lukt mezelf amper in meer geestelijke situaties. Maar toch stort ik mij krijsend tussen de strijders wanneer de regel van de 3 S-en met voeten wordt getreden. Pas als één van de kinderen dan uitroept: ‘Waarom schreeuw je zo mam, en je doet me pijn!’ kom ik tot het besef dat ook ik het moeilijk vind me aan regels te houden. Ik heb ze liever niet. Ik laat het liever gaan.

Of we autoritaire opvoeders zijn, vroeg laatst de oppermama op het moedercafé, een praatavond voor uitgebluste moeders van baby´s en tieners, die hun verhaal kwijt willen en stiekem ook wel verlangen naar nieuwe inzichten. Tegen Simon vertelde ik dat ik zei dat ik meer de ´lasser faire´ houding heb. Mijn zin was nog niet uit mijn mond of ik riep hard en kortaf: ‘Nee, Luuk, nee!! Niet dóen!!’ We lachten allebei. Vooral hij. Hij heeft meer regels. En meer gezag. En meer rust;-)

Toch zijn al onze regels, weinig of veel, bedacht met maar één doel. En dat is niet: wij zijn de baas. Dat is: een gezellige, liefdevolle kinderen en sfeer creëren, zonder strijd. Dat betekent dus ook dat soms de regel ondergeschikt wordt aan de situatie. Vanwege het doel.

Wanneer Max een driftig gekrijs ten hemel zendt waar de buren door aan het plafond hangen, kan ik hem in één beweging op de gang planten, waar hij hoort. Maar het is 5 voor 6, zijn ogen zijn al rood, en zojuist is zijn zorgvuldig gekleurde tekening verprutst door een nare paarse uitschieter. Alle ingrediënten voor pure frustratie. Ik herken dat zó…

En daarom belandt Max niet op de gang maar in mijn armen. Zodat hij weet dat hij belangrijker is dan mijn regels. Omdat ik hem ken, liefheb en wil helpen.

Even later is hij stil en lacht hij naar mij.

Permanent link to this article: http://www.leeslinda.nl/?p=189

Leave a Reply

Your email address will not be published.