Afstandglans

Mam, houd 1,5 m afstand, je stinkt!

Nu zou ik ook dolgraag willen dat iedereen hier in huis 1,5 m afstand hield, van mij én van elkaar, maar dat mag ik dan weer niet hardop zeggen. Zij daarentegen braken wel alles uit wat hun te binnen schiet. En dat terwijl ik net 10.000 x 1,5 m heb hardgelopen. Zweet spuit uit alle poriën die ik heb, vind je het gek dat het wat riekt?

Gelukkig kan ik zeer geduldig reageren op deze afwijzing. Ik ben net anderhalf uur totaal alleen geweest. Om mij heen enkel stille wandelaars, en eveneens hard rennende collega-ouders. Mijn ogen zaten te vaak vol snot om echt te kunnen genieten van de groene pracht, en de heerlijke geuren kon ik maar een enkele keer opsnuiven, aangezien ik vooral met open mond probeerde voldoende zuurstof naar binnen te hijsen. Maar mijn oren registreerden gelukkig haarfijn de stilte, de afwezigheid van claims, strijd en YouTubers. Het enige geluid dat ik opving kwam van de enorme hoeveelheid fluitende vogels, en dat gaf mij vleugels in plaats van migraine. Wat oorstrelend rustgevend, prachtig en puur.

In een weiland naast mij zag ik 3 lammetjes huppelen, op elkaar springen en daarna hard achter elkaar aan rennen. Meteen zag ik de parallel, die werd vervolmaakt toen moeder schaap schommelend en blatend achter hen aan kwam. En ik dacht: ach mens, laat ze toch… En ik huppelde geïnspireerd verder. Nouja, huppelde…

Mijn drang om veel kilometers te maken was niet alleen vluchtgedrag. Sociaal mens als ik ben wilde ik ook mijn bijdrage leveren aan de 100 km challenge van de loop-appgroep. Iedereen loopt nu alleen, en dit zou een ieder kunnen motiveren. We zijn met 11, maar sommigen zijn nog aan het opbouwen. Dus met mijn gebruikelijke 10 km zouden we het wellicht niet redden. Iedereen zou een stapje verder moeten doen. Daar ging ik voor.

Deze streber deed weer eens iets te veel haar best. Er moest natuurlijk wel een eerbiedwaardige afstand gemeld kunnen worden… Per ongeluk liep ik ook nog iets verder dan gepland, en was ik zelfs even de weg kwijt, wat zeer goed aansluit bij hoe ik mij in deze periode soms voel. Ook mijn rode hoofd en piepende adem waren zeer quarantaine-adequaat. Teveel hobbels en kuilen, te weinig zicht op een uitweg. Opgeven lag erg dichtbij maar was ook nu geen optie.

Dus haalde ik toch de eindstreep, hoe hoopgevend, ook voor het echte leven! Mijn longen en benen hebben het volgehouden, ik was even helemaal weg én de 100 km is ruim gehaald!

Eén smetje… de allerlaatste loopster flikte het om 260 meter verder te rennen dan ik…

Nu de uitdaging om dat smetje niet de glans van de dag te laten ontnemen.