Bezorgd en af geserveerd

‘Oh jaaaa, pas op, straks rijdt er een auto heeeel hard tegen je aaaaan. Snel, aan de kaaaant. Ik ben zo bezooooorgd!’

Zeg bovenstaand zinnetje niet verschrikt en bijna boos, maar zeurderig, met een kinderachtig hoog stemmetje, en  met je bovenlip wat gefronst omhoog getrokken, je neusvleugels licht gekruld, je tong zo half tussen je tanden,  en je hoofd snel heen en weer wiebelend. Zo’n manier waarop je ook zegt ‘na nanana naaaa. (sorry, beter kan ik het niet omschrijven;) Gelukt? (graag een foto😉)

Dat is dus tegenwoordig de manier waarop mijn meedenkende, liefdevolle en beschermende opmerkingen keihard worden af geserveerd. Meestal gevolgd door een mompelend: ’Daap…’

Natuurlijk begrijp ik dat hij meestal zonder mij in de levensgevaarlijke maatschappij rondrent, en dat dat meestal prima gaat. Hij komt in elk geval altijd in één stuk weer thuis. Waarschijnlijk wíl ik ook niet alles zien…struisvogel is my middle name. Elke middag sta ik ontspannen voor het raam te wuiven als ze zich zelfstandig door het woeste verkeer hebben gevochten, maar zodra ik ernaast fiets of loop houd ik mijn hart vast en slaak ik voortdurend gilletjes of schreeuw strenge opdrachten.

Hoewel ik geen echte moederkloek ben, zit het blijkbaar in de baarmoeder ingebakken om je vlees en bloed elke avond weer veilig in zijn bed te krijgen, voor zover dat in je vermogen ligt. Dat kan hij mij dus niet kwalijk nemen. Hij zou mij juist moeten geruststellen door meteen mijn opdracht uit te voeren, en mij na afloop innig dankbaar moeten omhelzen. ´Oh moeder, wat houd je toch veel van mij dat je zo goed je best doet om het gevaar van mij te weren!´

In plaats daarvan word ik zeer pijnlijk afgebrand.

Nu moet ik toegeven dat de superpuber al vrij jong vrij verkeersveilig was. Met 7 jaar wilde hij alleen naar school, de singel over, en dat vond ik handig dus mocht het. Als ik het maar niet hoefde te zien.

Sowieso hadden we weinig moeite hem uit handen te geven, aangezien hij met 6 weken al ging logeren bij opa en oma. Zowel hij als wij hebben daar geen enkele moeite mee gehad. Denk ik.

Zijn irritatie om mijn bemoeizucht na zoveel losgelaten jaren is dan ook wel enigszins te begrijpen, hoewel dit type replies inmiddels ook wordt toegepast bij restricties in schermgebruik en bij vervroegde bedtijden. Betutteling ten top, wat hem betreft. Prima. Of: boeiuh!, zodat hij het ook begrijpt.

Het is echter vooral de toon die de muziek maakt. En die kleinerende imitatie op de wijze van kattengejank is echt stuitend! Alle nooit gewilde clichés zou ik willen uitschreeuwen. Van ‘Zo praat je niet tegen je moeder!’ tot ‘Je bent blijkbaar nog niet zo zelfstandig!’ Iets anders weet ik niet, dus staar ik hem zwijgend en met grote ogen aan, en hij kijkt smalend terug, alsof ik een naaktslak ben die probeert een jogger te ontwijken.

Mijn onafhankelijke oudste weekt zich weer een beetje verder los van mij. Mijn nut zit hem blijkbaar alleen nog maar in het bezorgen én serveren van etenswaren. Als beloning voor enorme huiswerkinzet …😉

Op die momenten zijn innig dankbare omhelzingen trouwens wel mogelijk. ‘Oh moeder, wat houd je toch veel van me’, kweelt hij dan. Maar ja, dan heb ik ook niet heel beschermend en bezorgd een bak sla met havermoutvlokken en aubergine geserveerd natuurlijk…