Afschaffen die handel

Mijn schaar werkt zich moeizaam door de flap van een kartonnen doos. Vijftien rondjes moet ik knippen, zodat ik een hanger kan knutselen: het is weer zover, peuterdienst op Moederdag, altijd een feestje.

Nu ben ik nogal wars van die ‘Mijn moeder is de leukste, liefste,beste!’ -teksten. Grotere leugens bestaan in mijn geval niet, dus please, stop dat gehuichel. Zoek die enkele wondermom en behang haar met alle bonte sieraden, gebreide onderzetters en gekleide mascarahouders. En ook al die roze hartjesmokken, -schorten en -snoepjespotten mag ze in haar natuurlijk fantastische achterste steken, is de commercie ook weer blij.

Dus – spoiler alert voor alle peutermoeders – geen geslijm op het op het zondagse lijmwerkje.

Zoals elk jaar worden we nu ook al overspoeld met confronterende en ontroerende blogs, artikelen, gedichten etc over vrouwen die geen moeder zijn of meer hebben. Heel eerlijk gezegd denk ik dan eerst stiekem: ‘Ja-haaa, het is heel verdrietig en pijnlijk, maar moet dat het feestje bederven?’ Alsof je niet mag trouwen in de buurt van een weduwe, of geen Bevrijdingsdag mag vieren vanwege oorlogsslachtoffers.

Tegelijk is het een pittig ding voor velen, en de diepte daarvan kan ik voor geen meter vatten. Beschaamd probeer ik vervolgens terug te halen of ik dit jaar niet teveel heb gezeurd over het wél hebben mogen ontvangen van zelfs drie heelvaakmamazeggers. Dat heb ik wel en dat spijt me dan natuurlijk ook weer… Toch zeik ik vaak juist een beetje omdát ik ook wars ben van dat idyllische gezwijmel over knusse blije gezinnetjes met schone kleertjes aan witte stranden, dat zo haaks staat op mijn dagelijkse praktijk van geklungel en gejank. Ik houd van ze, zou zeker opnieuw voor ze kiezen en ik besef dat kinderen bijzonder en geen vanzelfsprekendheid zijn – drie miskramen hebben íets aan dat besef bijgedragen. Toch is het ook gewoon een vermoeiende klus om ze op een geduldige, blije manier uit de luiers en uiteindelijk uit huis te krijgen, waar de wereld echt opknapt van hun aanwezigheid. Geen roze wolk.

Dit schuurt natuurlijk aan alle kanten, want geen enkele kinder-wensende vrouw heeft een boodschap aan deze disclaimer.

En dat snap ik. Dus mijn eerste jahaaa-gedachte wordt meestal snel gevolgd door diep meeleven, en gemopper op die zoveelste reclame voor zoete moedergeurtjes. Moederdag is voor zoveel mensen zo’n ramp, dat ik mij afvraag of dat commerciële getrut voor die paar toch al gelukkige moeders inmiddels nog wel opweegt tegen het gewroet in die toch al gevoelige wonden.

Anna Jarvis begon in 1914 met Moederdag om haar overleden moeder jaarlijks te herdenken. In Nederland werd het in 1928 een officiële feestdag, aangemoedigd door de ‘Koninklijke Maatschappij voor Tuinbouw en Plantkunde die in Moederdag een goed vehikel zag om meer bloemen te kunnen verkopen.’  😉

De commercie heeft de emotie gekaapt voor eigen gewin. Zullen we het terug pakken? Weg met Moederdag! Afschaffen die handel, die geldklopperij met een rouwrandje.

Koop gewoon af en toe spontaan een bloem voor je moeder, liefst als ze nog leeft zodat ze er zelf ook nog wat aan heeft. Doe er een knuffel en een kus bij en ze is de koningin te rijk. En verder gewoon lief voor haar zijn, zoals ze ook voor jou is. Sokken in de wasmand, licht op de overloop uit, dat soort dingen zijn zoveel waardevoller dan een gepunnikte theemuts. 😉

En koop een extra bosje bloemen voor de vrouw die toch dolgraag die gepapiermacheede placemat had willen krijgen.