Ai, ai, ai

Ai ziet, hoe goed, hoe lieflijk is’t dat zonen van ‘t zelfde huis als broeders samenwonen
Daar ‘t liefdevuur niet wordt verdoofd;

Ondanks zijn psalmtrauma hebben deze oeroude verzen manlief – enig enigst kind – opgezadeld met een ideaalbeeld. Als hij toch eens broers had gehad. Hoe idyllisch…

Inmiddels, vooral sinds een jaar of tien, vraagt hij zich af hoe realistisch de Bijbel eigenlijk is.
“Ai”, dat zeggen wij wél vaak. En nog een aantal meer heftige synoniemen hiervan. Verder houdt elke overeenkomst tussen deze zinnen en onze samenwonende zonen op. De kwaliteit van hun samenzijn – en de afwezigheid van lieflijkheden – zou hooguit als argument kunnen worden opgevoerd om je tot een hogere macht te wenden voor liefde en geluk.
Dan zou er zoiets moeten staan als:
Ai, ziet, hoe geraffineerd zonen van ’t zelfde huis elkaar vermoorden.
In de hemel zal het beter zijn.

Er is meestal zeer weinig liefdesvuur te bespeuren in ons broederhuis. Gestookt wordt er zeker, maar er ontploft vooral van alles en de woede brandt vurig.
Voortdurend worden hete kolen gestapeld, ook al iets wat niet mag volgens het Woord.

Lekker voor je, dat Ajax heeft verloren.
Hij heeft geen tanden gepoetst!
Ach prinsje, mag jij weer pannenkoeken?
Jouw vriendje is stom/brutaal/saai/stom.

En dat alles in een doodvermoeiende herhaling, waarbij – zeer leeftijdsadequaat – de gevolgen alleen door óns van kilometers afstand al zichtbaar zijn.
Onze eveneens zeer voorspelbare, zinloze, slappe pogingen om de boel te sussen – waarom zou je dit doen! – bereiken niet eens hun gehoorgang.

De vlammen die vervolgens uit het dak slaan stoten meer afvalstoffen uit dan zestien vluchten naar Australië. In het heetst van de strijd wordt gesmeten met alles wat voorhanden is, en aangezien ze toch al op elkaars nek zitten is een stevige bokspartij ook zeker favoriet.
En altijd, echt altijd, gaat na hooguit 3 minuut 16 de sirene af, lang en hard, en kan de onvrijwillige brandweer dan opeens wel komen opdraven om de inferno met een stevige straal te doven.
Helaas raken de vuurduivels dan juist steeds meer oververhit, en kan er pas worden afgekoeld als eerst 26 keer duidelijk is gemaakt dat hij niet, maar hij wel begonnen is, en altijd, en nooit, en toen, en hou op, en mama!!

Ai hoe lieflijk zou ‘t zijn…

Ik zou de tekst nu als volgt willen redigeren:
Ai, ziet hoe heerlijk ‘t is dat zonen van ‘t zelfde huis op hun 18e elders wonen
Daar t gevecht dan eind’lijk is gedoofd.

Tot die tijd….hoe lang nog Heer? 😉