Lekker jong

Of ik geen spijt heb. Hij is immers nog wel heel erg jong.

‘Joh, wat zeg je nu? Jong? Nog niet eerder in me opgekomen zeg…’

Twijfel is my middle name en spijt het zwaard van Damocles dat mij vaak weerhoudt van dappere besluiten. Dus wees gerust, ook bij mij komt vanaf dag één de vraag regelmatig omhoog: ‘Hadden we hem wel moeten laten versnellen? Heeft ons kind dat nog 12 moet worden wel de noodzakelijk sociale en executieve vaardigheden om het ‘te redden op de middelbare’? Wat dat allemaal ook maar moge betekenen?

Ik denk het niet. Maar ik denk ook niet dat jong het probleem is. Ik hoor van 13-jarigen met dezelfde hiaten. En vorige week keek ik een wisselgebit van een 8-jarig genie met een gymnasiumdiploma. Soms ontwikkelt een kind zich gewoon anders, en zullen de deskundigen zich daar op moeten afstemmen.

Ons broddellapje ‘stroomt af’ zoals dat heet. ‘Dan kan ik ook een keer goede cijfers halen’, is zijn begrijpelijke reactie. Mislukt? Verkeerd gedaan? Stom? Zeg het maar. Ik denk dat we het weer zouden doen als we er voor stonden. En ik vraag mij werkelijk af hoe ‘jong’ ons leermonster volgend jaar zal acteren. Ik wacht met smart op de eerste deskundige die hem volledig kan analyseren, interpreteren en erkennen in alles wat hij is en kan. Toch vrees ik dat alleen zijn Maker volledig inzage heeft in zijn DNA. Wij doen slechts een slappe poging, op een bedje van navelstreng en ouderliefde.

Resultaat so far? Hij leert veelsteweinig, vindt het zelf veelsteveel en dat levert weer veel gezellige taferelen op. Tot nu toe zorgen de resultaten nog niet voor inzicht, motivatie en groei. Ondanks strenge regels, boze woorden en intensieve begeleiding.

Dus focussen we ons maar weer op het kind in plaats van het voortgezetonderwijssubject.

Onze eerstgeborene is een lekker jong. Zoals 98% van zijn mannelijke jaargenoten slaagt hij cum laude voor Historisch en hedendaags Voetbal. Glaswerk heeft zijn passie en water blijft ook immer zeer vermakelijk. Voor de rest is alles ruis en ballast. Gevoelens zijn te lastig, te massaal en slechts primair te beheersen, wat er natuurlijk vrij onbeheerst uitkomt. Begrip is voor alle partijen een dingetje.

Onze taak hem wegwijs te maken in het leven en de maatschappij vind ik dan soms ook wel een behoorlijke hindernisbaan. Mijn wereld is niet de zijne, en niet alleen omdat hij jong(en) is. En tenzij hij voetbalcommentator of e-gamer wordt, heeft hij nog een flinke klus te klaren om niet in een doos onder de brug te eindigen.

Verder ben ik vrij optimistisch over zijn toekomst, hoor. Waarom? Genoeg redenen, sommigen naïef, sommigen met groot geloof, vertrouwen en vooral door bemoedigingen van de vele tieners die hem voor gingen. Eén reden telt voor mij vrij zwaar, en zet mijn windvaan steeds weer in de juiste richting. Sinds een halfjaar is het hersendeel ‘lieve woordjes en gebaartjes’ in zijn blije hoofd wakker geworden en het heeft zich onder onze bezielende stimulans tot ongekende hoogte ontwikkeld. Kusjes, knuffels en handhartjes overstemmen woordeloos de frustratie-explosies. En wat is die WhatsApp toch ook handig voor moeilijk uit te spreken liefdestaal.

Zolang hij en wij elkaar bereiken, geloof ik dat hij zijn doel zal bereiken. Hoe oud hij dan ook is;)