Het jeukt aan alle kanten

Na 5 minuten zapte ik al weg. Wat overdreven, totaal onherkenbaar die ouders, en wat een slome directeur en minnares. Waarom nou altijd weer een minnares. En ja, ook grof. Wellicht het meest herkenbare deel.

Toen daarna de lovende tweets over De luizenmoeder me om de oren vlogen hield ik me nog even staande. Dat ‘zij’ dat leuk vonden zei meer over ‘hen’ dan over de serie, dacht ik. Dan ga ik zéker niet kijken.

Stiekem was ik mijn eigen serie al begonnen, veel echter en grappiger, maar al snel liep ik tegen waarschijnlijk dezelfde grenzen aan als mijn ‘collega scriptschrijvers’. Hoe herkenbaarder het namelijk wordt, des te pijnlijker is het voor de bespottelingen en als je niet uitkijkt wordt het een complete catfight. Cabaret is alleen om te lachen als dagelijkse situaties zo fors worden uitvergroot dat niemand echt wordt afgebrand en je altijd dikke lol kunt hebben over die ander, wie dat dan ook is.

Zelf lig ik juist altijd in een deuk om mezelf, en om mensen die zichzelf wel heel serieus nemen. Echte mensen op mijn echte plein, die ik dus niet bij naam kan noemen. Ook hun – in mijn eigen ogen – hilarische daden kan ik niet bespreken, want dan moeten mijn jongens de komende 4 jaar alleen naar school fietsen. Geen schoolplein meer voor mij dan. En dat is het me dan ook niet waard. Hoewel…;)

Dus een reality soap over het leven op het plein kan alleen maar leuk zijn als geen enkele juf Ank zichzelf in de lachspiegel herkent, en geen moeder woest wordt omdat zij gister nog echt een traktatie van een ander kind heeft opgegeten. De grap is echter, dat bijna alles wat in de Luizenmoeder wordt gespeeld misschien nooit echt wordt gezegd, maar wel wordt gedacht. Het schoolplein is immers een smeltkroes van intriges, geroddel en samenscholing, dat borrelt en kookt en broeit maar pas in een ingelaste ouderavond tot uitbarsting komt op een minder ontwikkelingsgerichte manier? Of zie ik het nu te somber?;)

In hoeverre verschilt het schoolplein eigenlijk van het kerkplein? Of de kantine?

Zoals een luis in de pels wel irriteert maar niet aan de oppervlakte komt, zo tiert oordeel en onvrede onderhuids lekker verder. Uitspreken is not done, dat doe je niet, of alleen tegen anderen. Het is er dus wel degelijk. (Toen een voetbalmoeder laatst per ongeluk uit haar slof schoot op de verkeerde groepsapp kon je mij opdweilen; even een glimp gezien van die keurig weggestopte frustratie).

Dus wat vinden wij nu van de Luizenmoeder? Geen idee. Ik kijk het inmiddels trouw, al weet ik niet goed waarom. Zoals zo vaak. Juf Ank is een heerlijke karikatuur, ik doe het in de broek van de verbijsterde blauwe ogen van Hannah, en die andere ouders zijn zo verschrikkelijk dat het toch weer akelig grappig is. Dat is het ongeveer. Oh ja en natuurlijk Volkert… Best veel redenen om te kijken dus:)

Geen moraal, geen diepgang, enkel leeg leedvermaak.

En stiekem, heel stiekem, een kleine hand in mijn kleine boezem.

Permanent link to this article: http://www.leeslinda.nl/?p=1340

Leave a Reply

Your email address will not be published.