Over de drempel

Daar zit ik dan eindelijk in haar woonkamer. Ze maakt koffie voor mij, terwijl ze ondertussen haar tranen probeert weg te vegen. De herinnering aan de golven, de kleine boot en de mensen die ze zag verdrinken is nog zo vers en pijnlijk. Zal dat ooit over gaan?

Vorig jaar ontmoette ik haar, op de activiteitenmiddag voor ‘statushouders’, een fijne term, al bekt  ‘nieuwe Nederlanders’ ook niet echt lekker.

Laten we haar Nora noemen, de donkerharige vrouw met vriendelijke ogen en een vrolijke lach. Zij wilde heel graag integreren en was zo blij dat ik haar nummer in mijn telefoon zette. Dat was de eerste stap. Maar ja, ook de makkelijkste en daar bleef het bij.

Na een paar stille maanden stond zij weer voor me, op de volgende activiteitendag. Weer had zij de stap gezet. Met vragende ogen keek ze mij aan en ik wilde heel hard wegrennen. De mond vol van openstaan voor vluchtelingen, maar nu met de mond vol tanden en het schaamrood op de kaken.

Eerlijk is eerlijk, ik durfde niet zo goed. Taal is echt mijn ding, maar praten iets minder en zeker niet over de grens. Al vaker heb ik schaapachtig staan grijnzen naar iemand die net zo sprakeloos terugkeek. Oogcontact is mooi en intiem, maar als er geen woorden onder hangen vind ik het toch erg ongemakkelijk.

Dus lukte het ook na de tweede activiteitendag niet om een afspraak te plannen. Het kwam net niet uit, en oh wat had ik veel andere dingen te doen…

Na weer eens een bezinningsmoment over de echt belangrijke zaken des levens was een appje makkelijk verstuurd en een afspraak opeens verrassend snel gefixt.

En nu zit ik op haar bank. Nora heeft het zwaar en inderdaad weet ik daar amper iets op te zeggen. Hoe kun je iemand bemoedigen die met man en twee zonen is gevlucht uit Syrië, waar mannen met baarden en geweren rond hun huis zwierven; die na een levensgevaarlijke reis in haar nieuwe land haar been brak en tot de dag van vandaag last heeft van de gevolgen daarvan. En die zowel de taal als de mensen maar zo moeilijk kan leren kennen.

Ik heb weinig te bieden, behalve een glimlach en wat stuntelige beleefde zinnetjes. Dus eet ik nog maar wat stroopwafel en luister met Nora naar de luisteroefeningen op inburgeren.nl. Tjonge, wat zijn die moeilijk! En wat betekent nou ‘bere-lekker’ en waarom moeten nieuwe Nederlanders dat eigenlijk leren!

Samen verwonderen wij ons, knusjes naast elkaar op de bank. Als een jufje herhaal ik steeds de vraag, en Nora probeert braaf het antwoord te ontdekken. Het wordt warempel nog leuk, elk woord proberen uit te leggen. Voorwaar nog geen sinecure en alleen deze zin al zou me uren kosten om te vertalen😊  ‘Goed bezig’, zeg ik tegen Nora en als zij haar wenkbrauwen optrekt denk ik: Bezig… wat is bezig? ‘Het is een compliment’. Een wat? We giechelen onhandig en googelen wat. ‘Oh, mukafa?’Ja, dat zal waarschijnlijk het Arabische woord voor compliment zijn. Weer wat geleerd.

Ik ben een drempel over gegaan. Haar drempel.

Jarab. God, help. Haar en mij.

Permanent link to this article: http://www.leeslinda.nl/?p=1332

Leave a Reply

Your email address will not be published.