Ga toch fietsen

Het is 17:00u en we naderen een kruispunt dat ons uit het centrum van Enschede zal voeren.  Van links en rechts naderen mij mama´s zoals ik: naar voren gebogen, tas over de schouder, kind voor en achter, of nog kindloos zitje achterop waarbij de mama nog vele malen harder trapt dan ik.

De haastige spits, het sjezen van kantoor naar BSO naar supermarkt naar het gasfornuis. De zegeningen van een leuke baan en een nog leuker gezin. Geslaagd aan alle kanten. En vandaag mag ik mij daar even tussen begeven. En het is bizar maar heel even voelt dat heerlijk, met een vleugje jaloezie. Ik wil hier elke dag wel tussen fietsen, meedoen in de race tegen de klok,eruit zien alsof je belangrijk bent. Tegelijk springt mijn hart op bij de gedachte dat zíj nu denken dát ik erbij hoor. Dat ik ook belangrijk ben, en druk, en gezegend met uitdagende en tijdrovende bezigheden.

Gelukkig ben ik secundair en wacht ik op de volgende gedachten, die meestal een stuk wijzer zijn. Allereerst is slechts de helft van de kinderen op de fiets van mij en breng ik haar juist weg na een relaxt oppasdagje bij de kinderboerderij. Daarnaast staan op mijn gasfornuis al 3 pannen klaar, waarbij de kippenpootjes mij zelfs om 11:21u al bijtgaar zaten aan te kijken. Hoe relaxt wil je het hebben, al zouden truttig of huismusserig ook best gepaste termen zijn hier. Dat brengt mij bij mijn laatste constatering: ik wil best hard fietsen maar niet achter de feiten aan. Het kost mij al moeite genoeg om mijn geduld, zelfbeheersing, vreugde, vriendelijkheid, goedheid en zachtmoedigheid (zomaar wat termen;)) te bewaren zonder dat tijd en werkstress mij op mijn zenuwen werken.

Het irriteert mij dat ik opnieuw zoveel waarde hecht aan de status van een betaalde baan buitenshuis. Al was het maar 5 seconden. Natuurlijk past het precies in de fase waar ik nu in zit: een vacuüm waarin ik zoek naar de volgende stap. Waarin het suddert, schuift en schuurt maar nog niet concreet ergens naar toe gaat. Dan borrelen de sombere gedachten weer eens op, schrijf ik in mijn hoofd 10 sollicitatiebrieven die ik even onzichtbaar weer verscheur. Omdat ik toch niet voldoe aan de gestelde eisen, of niet durf, of het toch niet wil omdat mijn motivatie niet de juiste is en het dan gedoemd is te mislukken. Dat dus. In die gemoedstoestand sta ik wellicht ietsjepietsje meer open voor dit soort emotionele gedachten tijdens een gezellig fietstochtje door de stad tijdens de spits;)

Wat is de moraal van dit zeurverhaal?

Dat ik op een kruispunt sta, dat van alles mij voorbij fietst, maar dat ik gewoon naar het stoplicht moet kijken en gaan fietsen bij groen licht.  Bijvoorbeeld naar het huis van mijn vriendin, de mama van mijn leenmeisje, die wilde dat ze fietsen kón.

Dat.