Activiteit gestart

‘Activiteit gestart’

Elke keer als ik deze tekst hoor lig ik bijna plat op de grond van het lachen.

Dat zou niet slim zijn, want ik ben dan net aan mijn rondje van 6 km begonnen. Toch is het hilarisch dat iemand signaleert dat er eindelijk eens beweging in mijn lange lijf is waargenomen. ´Activiteit gestart‘, zegt de dame van mijn running-programma, en zo stuurt ze mij op pad. Zo zou ik elke ochtend wel wakker willen worden. En dat iemand dan ook regelmatig doorgeeft hoe ik het doe. Zoals deze dame mij de tijd doorgeeft met daarbij mijn behaalde prestatie, maar dan gericht op werk of gezin. ´Gemiddeld pedagogisch niveau: 7,6. Huidig pedagogisch niveau: 3,4.’ Kijk, dan weet je aan moet werken. Of: ‘Aantal afgelegde treden op je carrièreladder: 23. Aantal treden te gaan: 388. Of juist: top bereikt.’ 😉

De dame op mijn arm is mijn baken. Door haar weet ik waar ik ben en hoe ik het doe. Door haar laat ik mij dus niet opfokken door een harder rennende atleet. En als er een Jochem Myer type een paar meter vóór mij sjokt – eigenlijk heeft hij alleen dezelfde krullen – ga ik niet extra mijn best doen om hem in te halen. Als mij dat toch lukt, is mijn glorie groot, totdat ik 2 tellen later bedenk dat hij waarschijnlijk wél traint voor die halve marathon…

Sprinten is mijn ding, langer dan een half uur pieken vind ik lastig. Mijn bevallingen waren daarom halve marathons, maar ik kon niet opgeven ondanks blaren en erger. Gelukkig was er toen ook een dame die mij zei hoeveel cm ik al was gevorderd. Als ik ren denk ik puffend aan die wee die nooit meer terug komt, totdat ik besef dat ik door groene weiden ren en dat het zuchtje wind mijn oksels zelfs een beetje koelte biedt. Dus richt ik mijn blik van het asfalt en de gore naaktslakken omhoog naar de welig tierende begroeiing om mij heen. Mijn hersens registreren niet meer elke amechtige hijg maar een vogel en de ochtendstilte, en prijzen mij gelukkig voor gezonde longen en benen, 3 vakantievierende klierjochies thuis aan tafel en mijn lieve thuiswerkende zzp’er. Dan kom ik weer in mijn ritme, geniet er zelfs bijna van.

Hoe zalig is het dan als de dame op mijn arm mijn gevoel bevestigt door een prachtig gemiddelde door te blèren. Die bevestiging, die aanmoediging, die wil ik in het echt ook wel eens, liefst van Boven en naar waarheid. Maar daar blijft het soms zo angstig stil en dan loop ik maar wat. Dan voelt het soms zwaar en Niemand die zegt dat het oké is.

Net als er een rij auto´s langs komt begint de stem mijn vorderingen weer te oreren, maar tot mijn frustratie hoor ik er niets van.

De parallel is opeens helder als glas. Hoeveel ruis is er in mijn leven? Daardoor kan ik niet altijd checken of er daadwerkelijk Iemand praat. Maar ik geloof het wel.*

Thuisgekomen als een hijgend hert, staat mijn eigen ´wolk van getuigen´ voor het raam te klappen. Zij hebben mij gevolgd op de iPhone van papa. Nog een parallel.**

‘Activiteit gestopt.’

Nu mag ik wel plat op de grond gaan liggen;)

*En als jullie links of rechts van de goede weg af zouden willen gaan, zullen jullie achter je horen zeggen: “Dit is de goede weg. Zó moet je gaan. Jesaja 30:21

**Daarom dan, laten ook wij, nu wij zulk een grote wolk van getuigen rondom ons hebben, afleggen alle last en de zonde, die ons zo licht in de weg staat, en met volharding de wedloop lopen, die vóór ons ligt. Hebreeën 12:1