Liever een bevalling!

Eindelijk waren we warmgelopen voor de wedstrijd. Dat was nog een hele toer want het was waterkoud en na een dag werken zat bijna iedereen in de bankhang-stand. Maar helaas, het veld werd niet afgekeurd, de regen was gestopt en zelfs de tegenstander kwam opdagen. Pas 5 minuten voor het fluitsignaal verschenen de dames van Phenix op het veld, waar wij al een half uur lang hadden geprobeerd onze spieren en hoofden klaar te stomen voor een pittige pot. Of dat in ons voordeel is of niet, hebben we nog niet goed kunnen bepalen.

We zijn vijf minuten bezig en er zijn drie aanvallen geweest. Wat mij betreft is al duidelijk dat het een zware dobber zal worden en het zweet breekt me uit, wat op zich niet erg is in die Siberische temperaturen.

Bij de vierde aanval naar voren gebeurt het. Twee dames vechten om de bal, missen, vechten door. En dan opeens stort Talitha luid schreeuwend ter aarde. ´Ik deed niks!´ roept de verdediger al verdedigend, bang voor onze aanvallen. Maar wij hebben dat ook gezien en kalmeren eerst haar en dan ons lieve slachtoffer, dat nog steeds hevig ligt te kermen. Wat een pijn heeft ze! Haar knie is gedraaid en geknakt, dingen die een knie niet moet doen. 112 wordt gebeld en op een brancard dragen we haar naar de warme kantine, waar ze het alleen nog maar kouder krijgt. Met een plastic zak van de H&M onder haar neus in geval van spugen, en een infuus in haar hand met medicatie tegen pijn en misselijkheid ligt ze te klappertanden op een tafel waar meestal vooral bier overheen gaat. De grapjes van de ambulance broeder zijn goedbedoeld maar studentikoos en in haar toestand kan ze er niet om lachen. ‘Geef mij maar een bevalling’, is een van de weinige dingen die ze zegt. De broeder begrijpt haar niet denk ik. Ook de arts in het ziekenhuis is van het wereldvreemde soort. Hij had beter bakker kunnen worden, gezien zijn vaardigheid om de gekwetste knie te kneden. Gelukkig is er niets gebroken, zegt hij, het zijn alleen maar de kruisbanden. ‘Nog aspiraties om weer te gaan voetballen?’ Talitha wil vooral weten wanneer de pijn weggaat. En of ze vrijdag op vakantie kan.

Lekker warm ingepakt in drukverband, rijden we onze rechts-voor om 22:31u in een rolstoel het MST weer uit. En als ik allang in mijn warme bedje lig denk ik nog na over het risico van een gezellige potje voetbal. Want erger dan een bevalling? Daar kan ik nog niet warm voor lopen…