Ouwe taart

Het maken van een taart duurt altijd dubbel zo lang als op een pakje staat. Tenminste, voor types zoals ik. Die allereerst alleen maar taarten uit pakjes maken. Omdat ze niet kunnen improviseren, maar alles volgens het boekje moeten doen. Vanwege reële faalangst, gebaseerd op ervaringen uit het verleden. Heldere opdrachten, getallen, regels, daar houden we van. Dan weten we wat moeten doen om het perfecte resultaat te behalen. Begrippen als minstens, naar behoefte en zo luchtig mogelijk zijn voor ons dan ook onwerkbaar. En daar is meneer Oetker nu juist gek op…

Types zoals ik draaien allereerst 16 keer aan het gas, om de boter niet te laten verschroeien, maar ook niet te laten verstijven waar je bij staat. Bij de perfecte smeltstand rukken zij de pan van het vuur, roeren de bodemmix erdoor tot er werkelijk geen enkel korreltje nog aan de andere plakt, en strooien het dan uiterst zorgvuldig over het strakgetrokken bakpapier in de taartvorm. De beschreven gladde bedekking wordt slechts gehaald na eindeloos heen en weer geveeg, waarbij bergen en kraters elkaar voortdurend afwisselen. Aangezien een hobbelige zandweg niet goed genoeg is, wordt nog een half uur gewalst tot er een aan asfalt gelijk wegdek ontstaat. Stap 1 is gezet. Schenk maar een borrel in.

De perfecte staat van de slagroom is uiterst moeilijk vast te stellen. Voor je het weet heb je weer die boter, die je net had gesmolten. Mixer aan, uit, hoog, laag, ja, gelukt! Monchou met water en mix moet je kloppen tot het luchtig is, maar er is nooit nergens een luchtbel te bekennen. Na een kwartier zelf dapper de knop maar uitzetten, dat moet goed zijn. Toch? Het geheel minstens 2 minuten mixen. Dus 10 minuten, voor de zekerheid…

Dan het hele spul op die toch weer gebobbelde asfaltweg. Opnieuw een gladgestreken oppervlak gewenst. Een skilandschap is er niets bij, inclusief zwarte pistes…

Types als ik doen vaak te moeilijk. We willen alles goed doen. Dus doen we te hard ons best, en zijn we uiteindelijk bekaf. Wel trots, dat wel. Als het tenminste gelukt is. Ook in onze ogen.

Om die reden heb ik er ook wat langer over gedaan om tevreden te zijn met mijn status als moeder van inmiddels 3 prachtige jongetjes. Omdat er steeds bergen en kuilen ontstaan, en ik te hard mijn best doe op zoek naar luchtigheid. Omdat fouten en moeiten langer blijven hangen dan gezelligheid. Omdat ik soms geen bal meer snap van al die overbekende studieboeken. En omdat het zoveel energie kost… Maar nu, na ruim vijf jaar voel ik me eindelijk echt een trotse, gelukkige, tevreden moeder, die weet dat Vader mijn gehannes vormt tot een mooi geheel.

Een uur na aanvang pruts ik de taart in de koelkast. Altijd weer gespannen verwonder ik mij over de magie van deze temperatuur, die van mijn gehaspel een fier gebakje gaat maken. Hoop ik. Aan mij zal het niet liggen. Of toch wel?

Morgen word ik 36 jaar, een ouwe, maar blije, gelukkig getrouwde taart met 3 jonge kinderen, die zich een zeer gezegend mens voelt. Op naar de volgende 36!

 

Permanent link to this article: http://www.leeslinda.nl/?p=102

Leave a Reply

Your email address will not be published.