Op weg naar de zomervakantie hut vragen ze al wanneer we gaan lootjes trekken, en ook meteen waar we dit jaar O&N gaan vieren. Hoewel ik graag weet waar ik aan toe ben word ik hier toch altijd wat onrustig van. Maar goed, veel tijd voor knutselen is natuurlijk nooit verkeerd. Dus vroeg in oktober laten we het digitale rad draaien. Poging 1 levert meteen een hysterische huilbui op, zodat de moed me al in de schoenen zakt nog voor we überhaupt zijn begonnen. Prima, u vraagt wij draaien nog een keer. Dan is het raak en keert de rust weer. Voor even.

Al snel heb ik een idee dat ik niet meer loslaat – straks kom ik in tijdnood! – en simpel uitvoer. Niet meer nadenken over hoe het perfecter en gelikter zou kunnen, geen tijd meer voor. Als creakruk ligt mijn lat laag, ik omarm mijn zwaktes in dezen zonder moeite. Toch ben ik zeer tevreden over mijn idee, en daar gaat het om. Hoop ik.

De hoge lat himself in inmiddels iets van papier maché aan het maken. Wij horen allemaal de föhn tevreden blazen, en voelen zo de hete adem van perfectie in onze nek. Ik zet mijn capuchon op en negeer het.

Puber 1 sluit zich op in zijn kamer, gaat rustig zijn gang en verft iets geel. Iets groots waarschijnlijk, want de geel raakt op.

Puber 2 stept nadenkend rond en dan opeens verdwijnt hij achter in de tuin, waar hij in de ijzige kou urenlang iets zaagt en timmert. Dagenlang. Zijn profiel Bouwen, Wonen en Interieur is blijkbaar heel inspirerend, en hoewel hij soms even niet meer weet hoe het verder moet ploetert hij toch dapper door. Ik verwacht niet te veel, en denk dat hij zijn kado zodanig in een gedrocht gaat dichttimmeren dat niemand het nog kan openbreken. Bovenal geniet ik van zijn gedrevenheid en blije hoofd.

Dan puber 3. Lang hult hij zich in stilzwijgen. ‘Het gaat echt wel lukken hoor, ik doe het helemaal zelf.’ Ik houd mijn hart vast. En ja hoor, als de tijd gaat dringen komt de meltdown. Want het gaat nooit lukken en het idee is stom en er is geen tijd meer. En of ik hem toch kan helpen. Ik, de creakruk. En drie keer raden voor welke lat het dan dus moet zijn…

Zijn idee is niet te doen, mijn nieuwe, meer simpele idee wordt afgeschoten en we zijn weer terug bij af. Mijn tank loopt leeg op zoveel weerstand en hulpeloosheid. Hoe vaak ik heb geroepen dat we dit nooit meer gaan doen is te gênant voor woorden. Nog gênanter is dat we zoveel tijd en energie steken in onze eigen hebberigheid. Om me heen zie ik decemberleed en ik schaam mij. Ik koop het af, meer ruimte heb ik niet. De enige overgebleven krachten gaan naar bemoedigingen, knullige knutsel ideeën, troostingen en het oplossen van weer een conflict inclusief ‘ik maak mijn surprise ook niet meer af!’

Simon ziet het hogere, educatieve doel. Dat het zo verbindend is, herinneringen maken voor het leven, en lief zijn voor elkaar. Kostbaar en onbetaalbaar. Ik geloof het wel en hoop er zuchtend het beste van.

En toch. Twee dagen voor tijd keert het tij. De kleine vaart eindelijk zijn eigen koers, met verve, ik hoef alleen maar te lijmen en te bevestigen, mijn kwaliteiten zeg maar. De grote knuffelt de kleine bijzonder vaak, wat hem verdacht maakt maar ook het bewijs van Simons theorie. De middelste stept vaak in de buurt van mijn tenen maar keuvelt opeens ook de oren van mijn hoofd. Bijzonder gezellig.

Dan is hij opeens klaar, en nummer drie ook al een paar uur voor de deadline. Zelf heb ik opeens door dat mijn ontwerp niet klopt met de werkelijkheid. Dus knip en plak ik als een malle en alsnog in tijdnood mijn kartonnen kunstwerk in elkaar. Onder tijdsdruk lukt dat ook prima, als tenminste niet steeds iemand vraagt om de plakband, schaar, lijm of mijn hulp, bevestiging of gewoon aanwezigheid.  Nummer één moet een half uur van te voren ‘nog even iets doen’. Maar vol trots draagt iedereen op tijd en in het duister zijn kunstwerk de kamer in. Een knalgeel kaasblok voor de kaashater, gepapiermacheet cement voor de bouwvakker, een bril voor de bejaarde lat, een slee voor de bijnadoodgevroren krantenloper én prachtige houten schoenen om mijn gevoelige tenen te beschermen tegen de immer irritant dichtbij rijdende step. Bewondering en hilariteit alom, blijdschap om de moeite die is gedaan en cadeaus die zijn gekocht.

Na afloop lig ik leeg, en tussen de puinhopen en het losgebarsten nerfgevecht, op de bank, niet in staat tot iets anders dan vol liefde en dankbaarheid de harmonie en tevredenheid in mij op te nemen.

Volgend jaar doen we het gewoon weer. Een hele bevalling maar je krijgt er zoveel voor terug!