Examenrust

Al tijden een dreiging

Onheilspellend, ongrijpbaar

Je vermijdt het

Verzwijgt het

Steekt je kop in het zand

Van mobiel, dromenland

Verstopt je

En het kost je:

In de zwaarte van de nacht

Komt het gevaarte op je af

Dan val je, vol angst

En ik vang je, houd vast

Onze tranen

Ontladen

Ontsluiten

Geven ruimte:

In belijden schuilt verbinding

Openheid om troost te vinden

Nu geen druk meer,

En ik gun je

vertrouwen en rust

want het lukt je

En zo niet

Dan niet.

Permanent link to this article: http://www.leeslinda.nl/?p=1797

Schaamschaamte

Dan woon je in zó’n huis en dan koop je een broek van €2! Zeg dat maar niet tegen anderen.

Doe ik zo mijn best om de aardkloot voor mijn kroost niet te verkloten en dan is dit hun dank. Met hun plastic afvalberg en vleesconsumptie gaat de wereld sowieso naar z’n grootje, daar kan geen vegaburger en zelf gekleide wasmiddel in recyclebaar bamboe tegenop. Nu ben ik niet zo heel goed in een klimaatneutraal huishouden voeren. Huishouden is überhaupt niet mijn kernkwaliteit, laat staan dat het ook nog verantwoord moet zijn. Gemak en schrijftijd zijn mij heilig, en dat strookt voor geen meter met zelf zeep maken en elk wasje aan de lijn. Ik geloof in kleine stapjes vooruit, dus ben al trots dat ik (meestal) zonder vlees en pakjes kook – ja sorry, ben een trend-nakomertje –, geen vlieguren meer maak en weinig kleding koop. Dat laatste wrikt, want ik wil ook wel eens wat nieuws en bovendien blijk ik ver na de puberteit toch nog te groeien. In de verkeerde richting.

Mijn überheilige vriendin (die ook al geen tampons meer gebruikt en nee ik zal geen details daarover delen, vrees niet) heeft kringloopwinkels ontdekt, vanwege haar challenge het hele jaar geen nieuwe kleding te kopen. Niet dat ze nu alsnog bakken met geld uitgeeft. Dat zou sowieso knap zijn, als je de prijzen daar ziet. Maar regelmatig snuffelen tussen de mufheid levert haar af en toe echt wonderschone pareltjes op. Ik had mij nog niet in een dergelijke winkel gewaagd. ‘Andere mensen hebben het meer nodig dan ik’, was een slap argument. Dat ik mijzelf sneu vond als men mij tussen die rekken zou vinden zit dichter bij de waarheid. Daarbij komt, en dat is wel echt waar, dat jurken en broeken bij mij toch nooit op de bedoelde hoogte komen te hangen. Daarom ga ik naar die enkele winkel die wel lengtematen heeft voor lange lellen als ik. Of hun kleding ook nog duurzaam én arbotechnisch verantwoord wordt geproduceerd kan ik niet altijd zwaar laten meewegen, hoe gênant. Naaien of verstellen is ook al geen gave van me…

Met mijn dappere BFFje durfde ik de stap over de drempel eindelijk een keer te maken en tussen de op afstand niet aanlokkelijke kleren en kleuren wisten we toch hier en daar een stukje stralende kwaliteit tevoorschijn te toveren. Waaronder dus die broek, die mij als gegoten zit en die ik ook echt nodig had. Vol trots laat ik mijn pubers raden naar de prijs. Hun schaamte is beschamend en schokkender dan het aantal uren dat ze onder de douche staan. Vooral omdat wijzelf hen blijkbaar hebben gevormd tot deze halfwassen huftertjes, voor wie niets anders belangrijk is dan de Champions Leage, slaapverwekkende F1 races en daarna dus uitslapen. Milieu en dierenleed zal hen worst wezen. Oh ja dat is dan juist wel weer levensbehoefte nummer 1.

Zuchtend zet ik even later de splinternieuwe, nu nog hagelwitte Jordans in de schoenenkast. Nu maar hopen dat hij de prijs hiervan niet tegen anderen vertelt. Ach, iedereen weet toch… Want iedereen heeft toch…

Laten we vooral hopen dat ook zij trend-nakomertjes zijn.

Permanent link to this article: http://www.leeslinda.nl/?p=1794

‘Ons resten…’ – over zin om te delen

Dit leven is ongemakkelijk, oneerlijk, chaos, ik begrijp er niks van. Alleen met humor kan ik het wat mooier maken.

Woorden van dergelijke strekking hoorde ik Arjen Lubach uitspreken aan een talkshow tafel. Hij was die dag media man van het jaar geworden. Dat snap ik: hij is slim, scherp en grappig. Soms flauw maar daar houd ik van.

In zijn uitleg aan tafel herken ik zijn worsteling om om te gaan met dit bestaan. Iets van dat ongemak en die chaos voel ik zelf. En hoe vaak grijp ik zelf niet naar een treurige woordgrap, niet alleen omdat die zomaar opborrelt, maar ook om te dealen met een lastige, ongrijpbare, spannende setting? Humor is vaak het enige wapen, om angst te bezweren, om pijn te verdragen, om een puberhart te bereiken.

De volgende ochtend lees ik de Bijbeltekst van de dag, die begint met: nu kijk ik nog in een wazige spiegel…. Ja dat. Geen direct beeld, maar via via. Niet helemaal helder. Helemaal niet helder, zou ik zeggen, maar dat staat er niet. Wel vervolgt de tekst dat mijn kennen ook beperkt is. Ja dat. Gelukkig komt er nog een fijne bemoediging: straks sta ik oog en oog met de Waarheid zelf, en zal ik hem echt kennen. Nu dus nog niet. Het kan niet. Het is een via via kennis, waar zoveel twijfel en onduidelijkheid en miscommunicatie omheen hangt. Omdat mijn mensenbrein nog geen helder zicht heeft op de almachtige.

Dat is pittig. Want ik heb wél behoorlijk duidelijk zicht op onrecht, ziekte, misleiding, jaloezie, misbruik van macht, geweld, uitbuiting… ja waar moet ik stoppen…? Dat bepaalt zo vaak mijn plaatje, en dat slaat zo vaak neer.

En dan komt het. ‘Ons resten … geloof, hoop en liefde.’

‘Ons resten.’

Ik lees dat deze vertaling niet wordt gewaardeerd vanwege de negatieve klank. ‘Resten gaan weer naar de keuken,’ schreef iemand. Snap ik. Wij eten op vrijdag vaak restjes, tot walging van de prinsjes hier. In de NBV 21 wordt dit zinsdeel dus vervangen door: ‘Dit is wat blijft:…’ heb ik begrepen.

Toch vind ik het een mooie uitdrukking. ‘Ons resten.’ Dit is het, onze boei, ons houvast. Het lijkt weinig maar we hebben niks anders dan dit, dus wees er zuinig op. Investeer erin. Juist dit maakt het leven zinvol, waard om te leven. Dit geeft voldoening, vervulling, en kan echt pijn verdragen, angst bedaren, maar ook aansporen om onrecht en ellende aan te pakken.

‘Ons resten geloof, hoop en liefde.’ Niet: ons rest alleen nog heel hard lachen om onszelf en zo dit leven maar overleven. Dat is wel heerlijk en helpend, maar goddank hebben nog net iets meer meegekregen om dit geklungel zin te geven.

Geloof, hoop en liefde. Beperkt, vol met barsten en wazigheden, discussie en miskleunen. Maar dit is alles wat we hebben.

Hoe wordt dit concreet? Nou, even vóór dit zinnetje staan de overbekende verzen over wat echte liefde is en doet. Een handig hulpmiddel om ons leven en dat van anderen zin te geven.

Ik geloof dat Arjen Lubach een hoop liefde en natuurlijk humor heeft. Ik hoop ook dat hij zin heeft om die te blijven delen.

Permanent link to this article: http://www.leeslinda.nl/?p=1786