Ik neem aan dat deze vraag puur en alleen (en nergens anders) op gebaseerd is dan op de aanwezigheid van Abraham aan mijn zijde. Abraham heeft een Sara nodig. Dus hup, wanneer komt ze?

Óf … de botte bezoeker probeerde eigenlijk gewoon beleefd een praatje aan te knopen en had niets anders in de aanbieding. Óf hij had werkelijk geen idee van zowel de onnozelheid als de gevoeligheid van deze kwestie… Ik probeer nog een spoor van ongeloof te ontdekken in zijn vraag, maar tevergeefs. Dus wrijf ik mijn geringe rimpeltjes glad, leg mijn vingers subtiel tegen mijn onderkin en trek mijn belly nog een beetje verder in. Wat niet lukt. Jaja, morgen ga ik weer rennen en zwemmen en geen taart eten. Het frivole knotje op mijn hoofd voelt opeens als een sneue denial-dot.

Die 50 is afgelopen weekend toch een stukje dichterbij gekomen dan ik wenste. Mijn bejaarde wederhelft heb ik een jaar lang uitbundig bemoedigd over zijn toenemende en aantrekkelijke grijsheid met bijbehorende wijsheid. Dit alles geldt omgekeerd evenredig voor mijn eigen klimmen der jaren. Grijze baard wordt niet gewaardeerd, en de enkele overgeblevenen hersencellen – die niet zijn weg geperst – kunnen alle data nauwelijks nog aan. Alles wordt minder, behalve daar waar je dat zo graag had gezien…

Wanneer word jij 50?

Nou, ik heb het geluk dat ik nog even tijd heb voor de mentale voorbereiding.

Nee. Allemaal onzin wat hierboven staat. Stiekem wel waar, maar hoe betrekkelijk.

Ik heb geluk als ik 50 mág worden! Twee vrouwen – bekenden van bekenden – hebben deze week de 50 niet gehaald, door die K-ziekte. Wat een drama voor iedereen die hen liefhad. Te vroeg. Te zwaar. Geen persoonlijk verdriet voor mij. Wel het pijnlijke besef dat het leven eindig is, en gevierd moet worden. Met vlag en rimpel. Vanuit dat besef blijf ik mijn rondjes rennen, in blije gezondheid, en kijk ik ernaar uit om – ooit –  50 te worden. En 60. En 70. Als het mag.

Met een fier knotje op m’n kop als het moet.