Dan woon je in zó’n huis en dan koop je een broek van €2! Zeg dat maar niet tegen anderen.

Doe ik zo mijn best om de aardkloot voor mijn kroost niet te verkloten en dan is dit hun dank. Met hun plastic afvalberg en vleesconsumptie gaat de wereld sowieso naar z’n grootje, daar kan geen vegaburger en zelf gekleide wasmiddel in recyclebaar bamboe tegenop. Nu ben ik niet zo heel goed in een klimaatneutraal huishouden voeren. Huishouden is überhaupt niet mijn kernkwaliteit, laat staan dat het ook nog verantwoord moet zijn. Gemak en schrijftijd zijn mij heilig, en dat strookt voor geen meter met zelf zeep maken en elk wasje aan de lijn. Ik geloof in kleine stapjes vooruit, dus ben al trots dat ik (meestal) zonder vlees en pakjes kook – ja sorry, ben een trend-nakomertje –, geen vlieguren meer maak en weinig kleding koop. Dat laatste wrikt, want ik wil ook wel eens wat nieuws en bovendien blijk ik ver na de puberteit toch nog te groeien. In de verkeerde richting.

Mijn überheilige vriendin (die ook al geen tampons meer gebruikt en nee ik zal geen details daarover delen, vrees niet) heeft kringloopwinkels ontdekt, vanwege haar challenge het hele jaar geen nieuwe kleding te kopen. Niet dat ze nu alsnog bakken met geld uitgeeft. Dat zou sowieso knap zijn, als je de prijzen daar ziet. Maar regelmatig snuffelen tussen de mufheid levert haar af en toe echt wonderschone pareltjes op. Ik had mij nog niet in een dergelijke winkel gewaagd. ‘Andere mensen hebben het meer nodig dan ik’, was een slap argument. Dat ik mijzelf sneu vond als men mij tussen die rekken zou vinden zit dichter bij de waarheid. Daarbij komt, en dat is wel echt waar, dat jurken en broeken bij mij toch nooit op de bedoelde hoogte komen te hangen. Daarom ga ik naar die enkele winkel die wel lengtematen heeft voor lange lellen als ik. Of hun kleding ook nog duurzaam én arbotechnisch verantwoord wordt geproduceerd kan ik niet altijd zwaar laten meewegen, hoe gênant. Naaien of verstellen is ook al geen gave van me…

Met mijn dappere BFFje durfde ik de stap over de drempel eindelijk een keer te maken en tussen de op afstand niet aanlokkelijke kleren en kleuren wisten we toch hier en daar een stukje stralende kwaliteit tevoorschijn te toveren. Waaronder dus die broek, die mij als gegoten zit en die ik ook echt nodig had. Vol trots laat ik mijn pubers raden naar de prijs. Hun schaamte is beschamend en schokkender dan het aantal uren dat ze onder de douche staan. Vooral omdat wijzelf hen blijkbaar hebben gevormd tot deze halfwassen huftertjes, voor wie niets anders belangrijk is dan de Champions Leage, slaapverwekkende F1 races en daarna dus uitslapen. Milieu en dierenleed zal hen worst wezen. Oh ja dat is dan juist wel weer levensbehoefte nummer 1.

Zuchtend zet ik even later de splinternieuwe, nu nog hagelwitte Jordans in de schoenenkast. Nu maar hopen dat hij de prijs hiervan niet tegen anderen vertelt. Ach, iedereen weet toch… Want iedereen heeft toch…

Laten we vooral hopen dat ook zij trend-nakomertjes zijn.